Υπάρχει δίπλα μας ένας χώρος πρασίνου το "πάρκο Τρίτση" που τα τελευταία χρόνια ρημάζεται, απαξιώνεται και τεμαχίζεται για να δοθεί στον κάθε λογής ιδιώτη με τη συμμετοχή ή όχι του δημοσίου, μικρό ή μεγάλο κομμάτι του. Ταυτόχρονα αλλάζει, μετασχηματίζεται και διεκδικείται η διοίκησή του από πολλούς και διάφορους.
Τόσο ο "φορέας διαχείρισης" του πάρκου όσο και οι δημοτικές αρχές και οι περισσότερες δημοτικές παρατάξεις αλλά και οι κυβερνήσεις, όλοι λένε ότι πασχίζουν για να κάνουν το πάρκο χώρο φιλόξενο για το λαό της περιοχής.
Ασφαλώς και λένε ψέμματα. Κοινός παρονομαστής όλων αυτών είναι η λεγόμενη "ανταποδοτικότητα" του πάρκου. Δηλαδή με λίγα λόγια το πάρκο να βγάζει σε πρώτη φάση (γιατί έπεται και συνέχεια) τα έξοδά του. Για το λόγο αυτό επιδιώκουν την αξιοποίηση κομματιών του, όπως ο πολυχώρος με τα σουπερμάρκετ και τα σινεμά στη λεωφόρο Δημοκρατίας, η παραχώρηση κομματιών σε ταβέρνες και καφετέριες, "το Κέντρο της Γης" και άλλα, με πιο πρόσφατο την προσπάθεια εγκατάστασης "Μονάδας Επεξεργασίας Υγρών Αποβλήτων" από την ΕΥΔΑΠ. Και ενώ αυτή η πολιτική της "ανταποδοτικότητας" εφαρμόζεται συστηματικά τα τελευταία χρόνια, το πάρκο διαλύεται και ρημάζεται. Και χωρίς καμία ντροπή δημοτικές αρχές και κυβερνήσεις, αποφεύγοντας τις υποχρεώσεις τους να συντηρούν το πάρκο, έναν από τους τελευταίους πνεύμονες πρασίνου στην Αττική, μας καλούν σε εθελοντικές δράσεις στα πλαίσια του πάρκου συχνά-πυκνά. Δεν καταφέρνουν όμως έτσι να καλύψουν τη γύμνια τους. Ούτε αυτοί ούτε οι δημοτικές παρατάξεις που στηρίζουν και στηρίζονται. Για αυτούς το κόστος του πάρκου είναι ασύμφορο. Για την πολιτική τους, η χρηματοδότηση του πάρκου είναι χαμένα χρήματα.
Για όλους αυτούς, η ανάγκη του δημότη για ελεύθερους χώρους δεν είναι ¨ανταποδοτική" αλλά μια παράλογη απαίτηση. Τα δικά μας συμφέροντα είναι ακριβώς στην αντίπερα όχθη από τα δικά τους. Εμείς θέλουμε ένα πάρκο με ελεύθερη πρόσβαση για το λαό. Στο οποίο θα μπορούν να παίζουν ελεύθερα χωρίς φόβο τα παιδιά μας. Στο οποίο θα μπορούν να περπατάνε οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας. Που θα μπορούμε να ξαποσταίνουμε από τα ατελείωτα προβλήματά μας και τις ατελείωτες ώρες δουλειάς οι εργαζόμενοι. Να ανασυγκροτούν τις δυνάμεις τους οι άνεργοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα των συνοικιών μας που δεν έχουν δυνατότητα στην αναψυχή, την ανάπαυση και τις διακοπές. Ένα πνεύμονα πρασίνου που θα επουλώνει τις πληγές της ατμοσφαιρικής ρύπανσης και της ατελειώτης βαβούρας. Θέλουμε πάρκο πραγματικής περιβαντολλογικής ευαισθητοποίησης για τις επόμενες γενιές.
Όλα αυτά δεν είναι ζητήματα που δεν τα ξέρουν και για το οποία έχουν ανάγκη προτάσεις και ιδέες για καλύτερη λειτουργία του πάρκου Τρίτση. Αλλά είναι αντικείμενο αντίστασης στις κάθε φορά επιλογές τους και διεκδίκησης με μαζική συμμετοχή του λαού της περιοχής μας και των γύρω περιοχών της άμεσης φροντίδας και αποκατάστασης του πάρκου απο τα δημοτικά και κρατικά κονδύλια χωρίς καμία επιβάρυνση των δημοτών.
Αυτή η κατεύθυνση πρέπει να δυναμώσει στα πλαίσια του δήμου μας. ΤΗΣ ΜΑΖΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ. ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ. Με αυτήν την κατεύθυνση οι αγωνιστές που βρίσκονται στα πλαίσια του "ΔΡΟΜΟΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ" κινήθηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα, συγκροτώντας από κοινού με άλλους αγωνιστές πρωτοβουλίες για την υπεράσπιση του πάρκου Τρίτση.