Πραγματοποιήθηκε η συζήτηση
για το «αναπτυξιακό νομοσχέδιο» στο
Α’ΚΑΠΗ.
Παρόλου
που η συμμετοχή δεν ήταν αυτή που
αντιστοιχεί στην σπουδαιότητα του
ζητήματος, δεδομένων των συνθηκών
κρίνεται ικανοποιητική. Η πλούσια
συζήτηση που ακολούθησε αναδείχθηκε
το σύνολο των πλευρών του νομοσχεδίου,
από τις ευνοϊκές για το κεφαλαίο
επεμβάσεις για χωροταξικά και
περιβαλλοντικά θέματα (αλλαγή χρήσης
γης μεταφορά βιομηχανιών στην Αττική
κλπ)έως και τις παρεμβάσεις στην απονομή
της δικαιοσύνης και την διαμεσολάβηση
μέσω ιδιωτικών εταιρειών. Ιδιαίτερο
βάρος δόθηκε στην επίθεση στα εργασιακά
και συνδικαλιστικά δικαιώματα των
εργαζομένων.
Ακολουθεί
μέρος της τοποθέτησης για τα εργασιακά
και συνδικαλιστικά δικαιώματα.
Η
ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΉΜΑΤΟΣ-ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ:
Η φενάκη της Ανάπτυξης
Ανάπτυξη
για ποιόν;
Θα
αφήσω αυτο το ερώτημα αναπάντντο
εκτιμώντας οτι με το τέλος της εισήγησης
θα είναι ξεκάθαρο στον καθένα για ποιον
την ανάπτυξη ενδιαφέρεται η κυβέρνηση...
Τι
εννοεί η κυβέρνηση «ΑΝΑΠΤΥΞΗ»;
Στην
ουσία το αφήγημα της για την εκπλήρωση
του προϋποθέτει κεφάλαια που όπως
ομολογούν πρέπει να έρθουν απέξω. Να
σημειώσουμε εδώ δύο πράγματα:
Με
βάση την κατάσταση της αστάθειας και
της υποβόσκουσας επανόδου της κρίσης
στις ισχυρές χώρες σε συνδυασμό με τον
εντινόμενο εμπορικό πόλεμο . Τα κεφάλαια
επιλέγουν «τοποθετήσεις» άμεσης
κερδοφορίας και χρηματιστηριακό τζόγο
(γεγονός που διογκώνει την κρίση) και
όχι επενδύσεις στην πραγματική οικονομία.
Το
κεφάλαιο-επιχειρηματίες δεν επενδύουν
για την «ψυχή της μάνας τους», αλλά για
να αυξήσουν την κερδοφορία τους και
απαιτούν από τις «χώρες υποδοχής»
προνομιακές συνθήκες από φορολογικής
πλευράς, περιβαντολλογικής αλλά κυρίως
από πλευράς «εργασιακού κόστους» όπως
το λένε δηλαδή απαιτούν εργασιακές
σχέσεις χωρίς κανέναν δικαίωμα για τους
εργάτες και τους εργαζόμενους.
Θα
μπορούσαμε να πούμε ακόμα περισσότερα
πάνω στο θέμα αυτό, το αφήνουμε προς το
παρόν. Να ξεκαθαρίσουμε εδώ ότι ανεξάρτητα
τις επιτυχίας ή όχι η κυβέρνηση και τα
ελεγχόμενα ΜΜΕ θα συνεχιστούν λυσσαλέα
να προβάλουν της «ΑΝΑΠΤΥΞΗ» ως τη «λιδία
λίθο» που θα λύσει όλα τα προβλήματα
του λαού και τις χώρας.
Αναγκαίο
είναι να ξεκαθαρίσουμε ότι το νομοσχέδιο
αυτό δεν έρχεται να ανατρέψει μια
«φιλολαϊκή» κατεύθυνση όπως ισχυρίζονται
οι του ΣΥΡΙΖΑ, ίσα-ίσα είναι συνέχεια
της αντεργατικής πολιτικής που εφάρμοζε
η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τα προηγούμενα
χρόνια. Σίγουρα είναι πολύ πιο
επιθετική-σαρωτική θα λέγαμε σε μια
σειρά δικαιώματα των εργαζομένων.
Στο
σημείο αυτό να τονίσουμε ότι η επιλογή
και του χρόνου αλλά και του βάθους της
επίθεσης δεν είναι τυχαία. Πέρα από την
εκπλήρωση των δεσμεύσεων της κυβέρνησης
προς το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, έρχεται
να εκμεταλλευτεί την κακή κατάσταση
για το λαό που επικρατεί στα σωματεία
και τα συνδικάτα. Την ανυποληψία τους
στο λαό μετά από την 50χρονη και πλέον
κυριαρχία των αστικών δυνάμεων και των
δυνάμεων της συνδιαλλαγής και της
συνδιαχείρισης. Κυρίως η επίθεση αυτή
πατάει στην μεγάλη πολιτική αλλά και
ιδεολογική αποσυγκρότηση του λαού. Οι
απλές έννοιες της συλλογικότητας και
της συλλογικής δράσης στα μάτια του
λαού θεωρούνται άχρηστες και ξεπερασμένες
κάτω από τα ιδεολογήμάτα του συστήματος.
Άσχετο που και η προβολή των «αξιών»
του συστήματος δεν μπορεί να λύσει τα
προβλήματα της πλειοψηφείας. Βέβαια
στην αποσυγκρότηση αυτή συνέβαλλαν τα
«μάλλα» οι αυταπάτες για μια γρήγορη
λύση των προβλημάτων μέσω εκλογών (βλέπε
ΣΥΡΙΖΑ 2015), αλλά και η μακρόχρονη έλλειψη
νίκης απ’ την πλευρά του λαού και του
οργανωμένου κινήματος.
Μετά
απ’ αυτήν την αναγκαία παρένθεση ας
επανέλθουμε στο αναπτυξιακό νομοσχέδιο
των 700 και βάλε σελίδων. Για την ευκολία
της συζήτησης μπορούμε να χωρίσουμε τα
μέτρα που αφορούν τους εργαζόμενους σε
δύο κατηγορίες στα μέτρα που έρχονται
να χτυπήσουν τους όρους ζώης των
εργαζομένων και σε αυτά που έρχονται
να τους αφοπλίσουν και να καταστήσουν
από δύσκολη έως αδύνατη την αντίστασηκαι
την διεκδίκηση των δικαιωμάτων απο την
πλευρά των εργαζόμενων.
Ας
δούμε όσο πιο σύντομα γίνεται τα μέτρα,
όπως αυτά έχουν δημοσιοποιηθεί στο
προσχέδιο του νόμου.
- Θα ξεκινήσω από το πιο τραγικό χωρίς να σημαίνει ότι και τα επόμενα δεν είναι σημαντικά. Έντονο είναι το φαινόμενο της «Δωρεάν εργασίας» -απληρωσίας των εργαζομένων.Δίνει το «δικαίωμα» στους απλήρωτους λοιπόν μετά από 2 μήνες απληρωσίας να «απολυθούν ….. και να διεκδικήσουν μετά τα δεδουλευμένα!!! Εδώ είναι ξεκάθαρο ότι βολεύει τους εργοδότες με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο. Εύκολα μπορεί να φανταστεί κάποιος πόσους εργαζόμενους μπορεί να αλλάξει ένας εργοδότης και από την άλλη αφαιρεί από τους εργαζόμενους να διεκδικήσουν τα λεφτά τους όντας μέσα στην «επιχείρηση»! και θα πρέπει στη συνέχεια να διεκδικήσει δικαστικά την αποζημίωσή του. Μια διάταξη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για μαζικές απολύσεις χωρίς αποζημίωση, με πρόσχημα τη μη καταβολή δεδουλευμένων
- Το λεγόμενο «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο προβλέπει σημαντικές αλλαγές στις συλλογικές διαπραγματεύσεις, αφού θεσπίζονται ρήτρες απόκλισης για μια σειρά επιχειρήσεις, όπως οι επιχειρήσεις «κοινωνικής οικονομίας», νομικά πρόσωπα «μη κερδοσκοπικού σκοπού» και επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν σοβαρά (;) οικονομικά προβλήματα.
Αρμόδιος
μάλιστα για τα κριτήρια με τα οποία
επιχειρήσεις θα εξαιρούνται από την
ισχύ των κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών
συλλογικών συμβάσεων, καθώς και οι
κατηγορίες όρων από τις οποίες αυτές
θα μπορούν να εξαιρεθούν θα είναι ο
ίδιος ο υπουργός Εργασίας.
Ενώ και για την όποια επέκταση των
κλαδικών συμβάσεων απαιτείται, εκτός
από αίτηση του συνδικάτου προς τον
υπουργό, και «τεκμηρίωση των επιπτώσεων
της επέκτασης στην ανταγωνιστικότητα
και την απασχόληση» και κοινοποίηση
αυτής στο Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας.
Έτσι ο υπουργός Εργασίας έχει τη
δυνατότητα να επεμβαίνει ανοιχτά στις
συλλογικές διαπραγματεύσεις. Γιάννης
κερνάει, Γιάννης πίνει, όπως λέει κι ο
λαός.
- Ενισχύονται οι επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις -ακόμα και από ενώσεις προσώπων δηλαδη εργοδοτικά σωματεία- έναντι των κλαδικών. Ειδικότερα, προβλέπεται εξαίρεση από την αρχή της εύνοιας, σε περίπτωση επιχειρήσεων που αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Και πάλι θα είναι στο χέρι του υπουργού να κρίνει πότε μια επιχείρηση αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα.
- Τοπικές κλαδικές συμβάσεις θα υπερισχύουν έναντι κλαδικών ή ομοιοεπαγγελματικών συμβάσεων. Η αρχή της εύνοιας παραχωρεί τη θέση της στην αρχή της ειδικότητας, θεσπίζοντας ακόμα και τοπικές ζώνες ελεύθερες από δεσμεύσεις, ζώνες υποκατώτατων κλαδικών μισθών και ρυθμίσεων. Ολόκληρες περιοχές θα μπορούν να χαρακτηρίζονται Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, με βάση ακόμα και τα υψηλά ποσοστά ανεργίας ή τον τουρισμό. Μια ακόμα αφορμή για να πετσοκόβουν μισθούς και δικαιώματα με πρόσχημα τις ανάγκες της τοπικής οικονομίας.
- Καταργείται επί της ουσίας ακόμα και το δικαίωμα για μονομερή προσφυγή στον ΟΜΕΔ, αφού οι προϋποθέσεις προσφυγής στη διαιτησία αυστηροποιούνται και αξιολογούνται με βάση τις αντοχές της εθνικής οικονομίας.
- Επεκτείνεται η ελαστικοποίηση της εργασίας, καθώς δίνεται η δυνατότητα στους εργοδότες να χειρίζονται όπως θέλουν τους εργαζόμενους, και αν χρειάζεται για το «καλό» της επιχείρησης να μην έχουν σταθερό ωράριο, αλλά να συμπληρώνουν αριθμό ωρών μέσα στο χρόνο. Μαζί με την αναθεώρηση του προστίμου για την αδήλωτη εργασία, χωρίς την υποχρέωση να καταβάλουν τα προηγούμενα ένσημα στους εργαζόμενους λόγω συνυπευθυνότητάς τους για τη μη καταβολή ασφαλιστικών εισφορών από τον εργοδότη, αλλά και με τους ελεγκτές να μπορούν να είναι και φυσικά ή νομικά πρόσωπα του ιδιωτικού τομέα, όχι μόνο δεν διασφαλίζονται σε τίποτα οι εργαζόμενοι, αλλά πλέον τα «παραθυράκια» για τους εργοδότες ανοίγουν διάπλατα.
Στην
κατηγορίας της παραπέρα αφοπλισμό των
εργαζομένων έχουμε το χτύπημα των
συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.
Πιο
πρόσφατη και καίρια πτυχή του ήταν
το χτύπημα
του δικαιώματος στην απεργία που
έφερε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με την επιβολή
της απαίτησης πλειοψηφίας 50%+1 των
οικονομικά τακτοποιημένων μελών ενός
πρωτοβάθμιου σωματείου, προκειμένου
να παρθεί απόφαση για απεργία. Κίνηση
που αποτελούσε ωμή κρατική παρέμβαση
στη λειτουργία των σωματείων και έστρωσε
το δρόμο για τα χειρότερα.
Σε
αυτόν το δρόμο συνεχίζει η κυβέρνηση
της ΝΔ με το νομοσχέδιό της, το οποίο
επιβάλλει την εγγραφή
όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων
σε μητρώο με
το όνομα «Γενικό
Μητρώο Συνδικαλιστικών Οργανώσεων
Εργαζομένων (ΓΕ.ΜΗ.Σ.Ο.Ε.), στο οποίο
τηρούνται τα εξής στοιχεία: α) το
καταστατικό της συνδικαλιστικής
οργάνωσης και οι τυχόν τροποποιήσεις
αυτού, καθώς και η τυχόν πράξη διάλυσή
της, β) ο αριθμός των μελών της
συνδικαλιστικής οργάνωσης που έλαβαν
μέρος στις εκλογές για ανάδειξη διοίκησης,
γ) η σύνθεση των οργάνων διοίκησης αυτής,
δ) η έδρα της συνδικαλιστικής οργάνωσης
και στοιχεία επικοινωνίας και ε) οι
οικονομικές της καταστάσεις, εφόσον
υφίστανται κρατικές ή συγχρηματοδοτούμενες
πηγές χρηματοδότησης στην ίδια την
οργάνωση ή στις συνδεδεμένες με αυτή
οντότητες» (Άρθρο
50, παράγραφος 4).
Αντίστοιχο
μητρώο δημιουργείται για τις εργοδοτικές
οργανώσεις με επιπλέον στοιχείο την
καταγραφή του αριθμού των εργαζομένων
που απασχολεί κάθε μέλος της εργοδοτικής
οργάνωσης.
Ο
στόχος είναι προφανής:
με πρόσχημα τη διαφάνεια, την
αντικειμενικότητα και τη λεγόμενη
αντιπροσωπευτικότητα, η κυβέρνηση
θέλει, πρώτον, τον
ασφυκτικό έλεγχο των σωματείων (σαν
να ήταν κρατικές υπηρεσίες) και
το φακέλωμα των
εργαζομένων και, δεύτερον, να
χτυπήσει κάθε δυνατότητα των εργατικών
σωματείων να παίρνουν αγωνιστικές –και
κυρίως απεργιακές– αποφάσεις.
Το
πώς θα διαχειρίζεται το κράτος τα
στοιχεία αυτά, αφήνεται στην ευχέρεια
του εκάστοτε υπουργού Εργασίας, ο οποίος
έχει πλήρη
εξουσιοδότηση για
το ζήτημα αυτό και «ιδίως
σε σχέση με την αντιπροσωπευτικότητα
συνδικαλιστικών οργανώσεων εργαζομένων
και εργοδοτών».
Η
επόμενη παράγραφος, με αριθμό 5, του
άρθρου 50 με τίτλο «Συμμετοχή
στη λήψη αποφάσεων των Συνδικαλιστικών
Οργανώσεων Εργαζομένων και Οργανώσεων
Εργοδοτών» αποκαλύπτει
την πρόθεση της κυβέρνησης να μπορεί
να ακυρώσει κάθε δυνατότητα αγωνιστικής
απόφασης:
«Οι
αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων και
λοιπών οργάνων διοίκησης Συνδικαλιστικών
Οργανώσεων Εργαζομένων και Οργανώσεων
Εργοδοτών συμπεριλαμβανομένων των
αποφάσεων κήρυξης απεργίας σύμφωνα με
τους όρους του νόμου 1264/1982, όπως ισχύει,
λαμβάνονται με ψηφοφορία, η οποία μπορεί
να διεξάγεται και
με ηλεκτρονική ψήφο και
με όρους που διασφαλίζουν την διαφάνεια
και τη μυστικότητα, όπως θα ορίζεται
από το καταστατικό αυτής ή το αρμόδιο
όργανο διοίκησης.
Με
απόφαση του Υπουργού Εργασίας και
Κοινωνικών Υποθέσεων είναι δυνατόν να
ορίζονται οι όροι, οι προϋποθέσεις και
κάθε λεπτομέρεια για την εφαρμογή της
παρούσης διάταξης».
Το
μέλλον που προδιαγράφεται από την
εφαρμογή αυτών των διατάξεων είναι
εντελώς εχθρικό για τη συνδικαλιστική
οργάνωση των εργαζομένων:
-
Το κράτος, σε συνεργασία με τους εργοδότες,
θα μπορεί να διαχειρίζεται τις λίστες
εργαζομένων και εργοδοτών ενός κλάδου
με τρόπο που να το βολεύει, ώστε να κρίνει
κάθε φορά τις αποφάσεις των εργαζομένων
μη αντιπροσωπευτικές και άρα παράνομες.
-
Η εισαγωγή της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας
πάει ακόμη παραπέρα από τη συζήτηση
γύρω από το αν μία συνέλευση έχει απαρτία
ή όχι· καταργεί
την ίδια την έννοια της γενικής
συνέλευσης! Η
ζωντανή παρουσία ενός εργαζόμενου και
η συλλογική συζήτηση δεν είναι πια
απαραίτητα, η έννοια του μέλους ενός
σωματείου μπαίνει σε εντελώς διαφορετική
–εικονική– βάση, ενώ χτυπιέται κάθε
έννοια περί μυστικότητας και ελευθερίας
της ψήφου, καθώς τίποτε δεν διασφαλίζει
τους όρους κάτω από τους οποίους θα
γίνεται η ψηφοφορία.
Το
κράτος, λοιπόν, δεν αρκείται στο να
ελέγξει και να κρίνει τις αποφάσεις
ενός σωματείου. Θέλει να επέμβει ανοιχτά
στον τρόπο λειτουργίας των σωματείων
και να τα εξουδετερώσει.
Οι επεμβάσεις στο ΕΚΑ, τη ΓΣΕΕ και μια
σειρά εργατικά κέντρα, η εισβολή του
ΣΔΟΕ στην ΕΛΜΕ Πειραιά, ήταν πρόβες για
τη συνολικότερη επέκταση της επέμβασης
του κράτους στα σωματεία. Το πλαίσιο
της αστικής νομιμότητας γίνεται πλέον
εντελώς ασφυκτικό για τη λειτουργία
ενός σωματείου με ταξικά χαρακτηριστικά.
Ουσιαστικά,
και σε συνδυασμό με τις διατάξεις για
τις συλλογικές συμβάσεις, η
έννοια της ταξικής συγκρότησης και της
ταξικής διεκδίκησης βγαίνει στην
παρανομία.
ΤΙ
ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ?
Στο
μαύρο τοπίο που επικρατεί στους χώρους
δουλείας αυτά τα μέτρα έρχονται να το
κάνουν ακόμα πιο μαύρο. Αλλά όπως λέει
και ο ποιητής «η πιο μαύρη στιγμή της
νύχτας είναι λίγο πριν το ξημέρωμα».
«Αλλά
για να γυρίζει ο Ήλιος θέλει δουλειά
πολύ»!!!.... όπως συμπληρώνει κάποιος
άλλος ομότεχνός του.
Αφήνοντας
την ποίηση και γυρνώντας στην πραγματικότητα
που έχουμε να αντιμετωπίσουμε ως
εργαζόμενοι και άνθρωποι που ελπίζουν
σε ένα καλύτερο μέλλον. Η πρότασή μας
είναι απλή αλλά ταυτόχρονα απαιτεί
δουλειά πολύ...
Πρόταση
που δεν μπορεί να την υλοποιήσει κανείς
άλλος πέρα από τους εργαζόμενους που
θα υποστούν για πολόστη φορά την επίθεση
στα δικαιώματα τους
- Δεν είναι άλλη από την αποκάλυψη όπου και όσο φτάνει η φωνή μας αυτών των μέτρων και το τι θέλει να πετύχει η κυβέρνηση.
- Την συμμετοχή μας σε χώρους δουλειάς και την προσπάθεια να γίνει η αντίσταση του λαού υπόθεση του καθένα
- Την στήριξη των κινητοποιήσεων που θα ξεσπάσουν
- Τίποτα δεν τελειώνει με την ψήφιση τους νομοσχεδίου, αλλά η αναμέτρση με τις συνέπειες τις επιβολής τους θα χρειάστει να την παλεύουμε συνέχεια απο εδώ και πέρα
- Δράση και προσφορά όλων μας είναι αναγκαία προυπόθεση για την αλλάγη της κατάστασης που επικρατει μέσα στα σωματεία και στιε γειτονίες