Με αφορμή την προβολή της ταινίας

Με μεγάλη καθυστέρηση είναι αλήθεια, αλλά με δικαιολογία, την πλούσια σε γεγονότα την περίοδο που ακολούθησε την προβολή της ταινίας.
Γεγονότα που από την μια μεριά έδειξαν τις προθέσεις τις κυβερνήσης για την επιβολή της «κανονικότητας» μέσω της εισβολής των ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ και από την άλλη την άμεση απάντηση από την πλευρά του κινήματος με την μαζική διαδήλωση που ακολούθησε καταγγελίας της καταστολής.
Στην συνέχεια το πολύ ζωντανό και ελπιδοφόρο σε συμμετοχή Πολυτεχνείο που ολοκληρώθηκε με την πιο μαζική πορεία των τελευταίων χρόνων. Δεν μας έδωσε το χρόνο να αναρτήσουμε κάποια απόλογιστικα για την προβολή, και την κουβέντα που ακολούθησε.
Παραθέτουμε λοιπόν στη συνέχεια την τοποθέτηση για την ταινία καθώς και μια σύντομη τοποθέτηση για τις εξελίξεις με αφορμή αυτά που είδαμε στην ταινία και όχι μόνον.

  Οι ήρωες της ταινίας παίζουν τον εαυτό τους

Οι ήρωες της ταινίας παίζουν τον εαυτό τους. Τα παιδιά που πρωταγωνιστούν στην ταινία παίζουν τον εαυτό τους. Δεν είναι ούτε οι ηθοποιοί στο Μικρό σπίτι στο λιβάδι ούτε ο πιτσιρικάς στο «Μόνος στο σπίτι». Έχουν επιβιώσει και έχουν φτιάξει μια κοινωνία. Μια κοινωνία της περίστασης. Παγιδευμένοι σε μια γωνιά του Ιράκ μόνοι τους, ασυνόδευτοι όπως λένε σήμερα, προσπαθούν να ζήσουν κουβαλώντας ο καθένας τα δικά του τραύματα.Αυτά τα τραύματα και οι αναπηρίες γίνονται οι καινούργιες δεξιότητές τους. Ένα σακατεμένο πόδι εύκολα γίνεται όπλο που στρέφεται προς τον εχθρό. Το στόμα αντικαθιστά με δεξιοτεχνία τα χέρια που λείπουν. Ο ένας γίνεται συμπλήρωμα του άλλου. Όταν παίζεις καθημερινά με το θάνατο μαζεύοντας νάρκες όλα φαίνονται λίγα και αχρείαστα. Οι καθωσπρεπισμοί δεν έχουν καμιά σχέση με την καθαρή επιβίωση.Όταν ο πόλεμος είναι καθημερινότητα και η απώλεια δεδομένη, δεν είναι ντεκόρ του HOLLYWOOD αλλά σκηνή μιας κατάστασης βιωμένης που δεν είναι εξαίρεση αλλά ο κανόνας.Στα διαλλείματα αυτού του βιώματος προσπαθούν να συνδεθούν με τον υπόλοιπο κόσμο, ένα δορυφορικό πιάτο φαίνεται ιδανικό. Αλλά αυτά που βλέπουν μένουν αμετάφραστα. Δεν τα κατανοούν και ελπίζουν.
Ελπίζουν ότι θα συνδεθούν με τον κόσμο που πιστεύουν ότι είναι το ιδανικό. Τον αμερικάνικο δυτικό κόσμο της αφθονίας και της ευημερίας των παροχών.Και έτσι κάνουν την αντικατάσταση. Ελπίζουν στην αντικατάσταση αυτού που θεωρούν ισχυρό από κάποιον ισχυρότερο που θα μπορεί να τον ανατρέψει. Δεν βλέπουν όμως τη δική τους θέση σ’ αυτήν την αντικατάσταση.Και η ανατροπή γίνεται. Τη μαθαίνουν και μετά τη νιώθουν. Βλέπουν τα καινούργια όπλα να αντικαταστούν τα προηγούμενα όπλα, αμερικανικά και αυτά. Σαν τις νάρκες του Σαντάμ. Αυτές που αφοπλίζουν για χάρη του ΟΗΕ.Το κορίτσι της ιστορίας κουβαλάει το βαρύτερο τραύμα, το παιδί του πολέμου. Βιασμένη από τους στρατιώτες που σκότωσαν τους γονείς της δεν αντέχει τον εαυτό της ούτε το παιδί της. Μοναδική έξοδος από τον εαυτό της φαίνεται να είναι η εξαφάνιση του ίδιου της του εαυτού και του παιδιού της, και την επιλέγει.15 χρόνια μετά την ταινία και την επέμβαση στο ΙΡΑΚ οι Κούρδοι βρίσκονται στο ίδιο σημείο παγιδευμένοι και προδομένοι.Στην τελευταία σκηνή ο ήρωας αφού έχει τραυματιστεί από αμερικάνικη νάρκη στην προσπάθεια του να σώσει ένα άλλο παιδί, το παιδί του πολέμου, γυρνάει την πλάτη του στα αμερικάνικα «απελευθερωτικά» στρατεύματα.Το πόσο απελευθερωτικές είναι αυτές οι δυνάμεις το βλέπουμε στις αντιδράσεις των λαών στις διαδηλώσεις στο Ιράκ, στη Χιλή, στη Βολιβία, στον Ισημερινό αλλά και στη Συρία όπου με τη συνδρομή άλλων δήθεν ειρηνευτικών δυνάμεων δημιουργούν χάος , φόβο ,προσφυγιά, και φανερώνουν σαρκαστικά και αδίστακτα πόσο αδιάφορη είναι για αυτούς η ανθρώπινη ζωή. Γι αυτούς οποιοσδήποτε είναι απολύτως φονευσιμος. 

Μια συντομη τοποθετηση για τις προσφατες εξεληξεις στην περιοχη μας

Πιάνοντας λίγο το νήμα από εκεί που το άφησε η ταινία, είναι γεγονός ότι το ζήτημα των προσφύγων είναι ένα θέμα που και με βάση την επικαιρότητα αλλά και τον τρόπο που παρουσιάζεται και από τα δελτία ειδήσεων και γενικά τα ΜΜΕ, έχει πυροδοτήσει συζητήσεις, έχει δημιουργήσει αντιδράσεις (υπέρ-κατά), είναι κάτι που δεν μπορείς να το προσπεράσεις την τωρινή περίοδο. Και είναι λογικό γιατί είναι ένα τόσο μεγάλο θέμα που δημιουργεί πρόβλημα τόσο στους μέσα όσο και στους έξω και συμπυκνώνει πολλές πλευρές της πολιτικής του συστήματος. Θα μου πεις: τι σχέση έχει αυτό με το Νοέμβρη του ‘73, την εξέγερση του Πολυτεχνείου, τον 3ημερο εορτασμό της; Μπορεί φαινομενικά τα 2 αυτά να είναι ασύνδετα ωστόσο “βρίσκονται” σε αυτό: στην απογύμνωση, στην αποκάλυψη αυτής της βίαιης πολιτικής, αυτού του σάπιου προσώπου του ιμπεριαλισμού. Και εξηγούμαι πιο συγκεκριμένα.

Φαίνεται με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο το πόσο αδίστακτος είναι ο ιμπεριαλισμός. Η καταστροφή χωρών όπως η Συρία τώρα και άλλες χώρες παλιότερα (αλλά και συνολικά η φωτιά που έχει ανάψει στη Μέση Ανατολή), το ξερίζωμα λαών και η καμμένη γη που αφήνουν πίσω, είναι μόνο μερικά παραδείγματα της πολιτικής του (ιμπεριαλισμού). Με μοναδικό σκοπό το κέρδος, το ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής, το προβάδισμα στη παγκόσμια σκακιέρα του κάθε ιμπεριαλιστή απέναντι στον άλλο. Εν προκειμένω εδώ ο ανταγωνισμός μεταξύ των 2 βασικών παικτών ΗΠΑ-Ρωσίας διαμορφώνουν καταστάσεις και από κοντά οι περιφερειακές δυνάμεις και οι εξαρτημένες χώρες που προσπαθούν κάθε φορά να κερδίσουν την εύνοια των μεγάλων έναντι των υπολοίπων (Ισραήλ-Σ.Αραβία, Τουρκία-Ισραήλ, Τουρκία-Ελλάδα κλπ) και να αποκτήσουν αναβαθμισμένο ρόλο στην περιοχή.

Σε αυτό το γεωπολιτικό-γεωστρατηγικό “παιχνίδι” (που μόνο παιχνίδι δεν είναι) το μόνο σίγουρο είναι ότι χαμένοι βγαίνουν οι λαοί της περιοχής. Το σύστημα δεν διστάζει να ξεριζώσει το λαό της Συρίας (και από κοντά τον Αφγανικό, τον Κουρδικό κλπ) αλλά και να φορτώσει δεινά σε όλους τους υπόλοιπους λαούς της περιοχής (και στο δικό μας). Οι πρόσφυγες θαλασσοπνίγονται για να γλιτώσουν τον πόλεμο και τις βόμβες των ιμπεριαλιστών. Εδώ φυλακίζονται σαν ποινικοί ενώ το μόνο έγκλημά τους είναι ότι θέλουν να ζήσουν (ναι, για αυτό το σύστημα είναι έγκλημα να θέλεις να ζήσεις). Παράλληλα οι ιμπεριαλιστές φορτώνουν το πρόβλημα (κατ’ αυτούς) των προσφυγικών ροών στην αστική “μας” τάξη να το διαχειριστεί, και εκείνη (η αστική “μας” τάξη) το αναλαμβάνει προσπαθώντας να αποσυμφορήσει τα νησιά του ΒΑ Αιγαίου που είναι οι πρώτοι αποδέκτες και να μοιράσει τους πρόσφυγες στην ενδοχώρα έχοντας να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις σε διάφορες περιοχές που βλέπουμε και στα δελτία ειδήσεων. Από κοντά και οι φασιστικές ομάδες, σαν πιστά τσιράκια, να κάνουν τις βρώμικες δουλείες που δεν θέλει να κάνει το επίσημο κράτος (μαχαιρώματα, πογκρόμ κ.α.). Όλα αποτελέσματα της ίδιας πολιτικής. Μήπως δεν είναι η ίδια πολιτική που φτωχοποιεί το λαό μας; Που τον ωθεί στην ανεργία, στην εξαθλίωση; Που θέλει τους εργαζόμενους με μισθούς πείνας, με ωράρια-λάστιχο, σύγχρονους σκλάβους; Που θέλει τη νεολαία υποταγμένη με σκυμμένο το κεφάλι να πηγαίνει από το σχολείο της μαθητείας και των ταξικών φραγμών, στο πανεπιστήμιο των λίγων και εκλεκτών και μετά -είτε καταφέρει να το τελειώσει είτε όχι- στην ουρά της ανεργίας; Πού θέλει ντόπιους και ξένους διαιρεμένους να μην μπορούν να δουν τα κοινά τους συμφέροντα απέναντι στον κοινό εχθρό; Είναι ή δεν είναι η ίδια πολιτική που κάθε φορά που ο λαός θέλει να βγει στο δρόμο, εξαπολύει όργιο καταστολής, τρομοκρατία, καταπάτηση δημοκρατικών δικαιωμάτων ακόμα και χούντες, δικτατορίες, κράτος έκτακτης ανάγκης κλπ; Που προωθεί τη φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής, το φακέλωμα και τη διάλυση των σωματείων; Εμείς λέμε ότι είναι η ίδια πολιτική. Ειδικά όταν ο λαός εξεγείρεται όπως έκανε και το Νοέμβρη του ‘73 δεν διστάζει να βγάλει τα τανκς και να δολοφονήσει. Θα μου πεις ήταν χούντα, δικτατορία, έχει διαφορά. Και εν μέρει έχεις δίκιο. Ένα πράγμα όμως έχει μείνει ίδιο. Ότι τα τεκταινόμενα στη χώρα καθορίζονται κάθε φορά από τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών και συγκεκριμένα των Αμερικάνων και των Ευρωπαίων. Από την αμερικανοστήρικτη χούντα (αλλά και πιο πριν) μέχρι τη Μεταπολίτευση και μετά φτάνοντας και στο σήμερα η πολιτική και οι επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών είναι αυτά που διαμορφώνουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα δημιουργηθούν, θα φουντώσουν ή θα κοντύνουν τα “όνειρα”, οι επιδιώξεις και οι φιλοδοξίες της ντόπιων αστών. Από τις ΝΑΤΟϊκες βασεις στη χώρα μέχρι τα μνημόνια, όλα έχουν τη σφραγίδα των Αμερικάνων και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών (σε διαφορετικό βαθμό κάθε πτυχή της επίθεσης). Και δεν θα ξημερώσουν καλύτερες μέρες για αυτό το λαό αν η εργατική τάξη και ο λαός δεν στηριχτούν στις δικές τους δυνάμεις, δεν αποτινάξουν από πάνω τους ντόπιους και ξένους δυνάστες. Ζητήματα σαν και αυτά τέθηκαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου με τα συνθήματα για Ανεξαρτησία και Λαοκρατία. Συνθήματα που δυστυχώς μέχρι σήμερα παραμένουν ανεκπλήρωτα αλλά και επίκαιρα όσο ποτέ.

Την περίοδο που διανύουμε είναι αλήθεια ότι ο συσχετισμός για τους λαούς, την εργατική τάξη, το κίνημα και την Αριστερά (και στη χώρα μας και παγκόσμια) είναι πολύ αρνητικός. Παρόλα αυτά βλέπουμε πως οι λαοί αντιστέκονται, αντιδρούν, εξεγείρονται, συνεχίζουν και αποτελούν αγκάθια για το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα. Από τον πρόσφυγα που “αρνείται” να πεθάνει, “αρνείται” να εξαφανιστεί από προσώπου γης (όπως πολύ βολικά θα ήθελε το σύστημα), που επιβιώνει, στοιβάζεται σε φυλακές-hotspot και εξεγείρεται. Από τη νεολαία που συνθλίβεται ανάμεσα σε μια πιεστική καθημερινότητα και ένα μαύρο μέλλον, ασφυκτιά και βγαίνει στο δρόμο. Μέχρι τις κινητοποιήσεις σε Χιλή και Λίβανο -αν περιοριστούμε μόνο στα πρόσφατα παραδείγματα- που ξεκίνησαν με θεωρητικά “ασήμαντες” αφορμές (Χιλή - αύξηση εισιτηρίου μετρό κατά 30 πέσος, Λίβανος – αύξηση φόρου σε κλήσεις μέσω ίντερνετ), γίνεται φανερό ότι η επίθεση θα δημιουργεί αντιστάσεις, εξεγέρσεις, ξεσπάσματα. Οι λαοί παγκόσμια προσπαθούν να βρουν βηματισμό, να συγκροτήσουν τις αντιστάσεις τους στην επίθεση, να διεκδικήσουν καλύτερη ζωή. Και σε αυτή τη διαδικασία τίθενται ζητήματα και προβλήματα που έχουν ξανατεθεί στο παρελθόν και καλούνται να απαντηθούν εν καιρώ, όπως π.χ. τι στόχευση μπαίνει κάθε φορά και με ποια αιτήματα (Πολυτεχνείο-αιτήματα για εκδημοκρατισμό, εκλογές κλπ), αν μπορεί, έστω και προσωρινά, να στηριχτεί ένα κίνημα σε ιμπεριαλιστή σαν σύμμαχο(;) , προστάτη(;). Χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα οι Κούρδοι στη Συρία και το ξεπούλημά τους από τους Αμερικάνους. Σε αυτά τα ζητήματα η Αριστερά συνολικότερα αποτελεί με μια έννοια μέρος του προβλήματος και της λύσης. Θεωρούμε πως μια αριστερή συλλογικότητα στη γειτονιές μας όπως οι Δρόμοι Αντίστασης έχει και αυτή ρόλο να παίξει και να συμβάλλει, στο μερίδιο που της αναλογεί.