Έχω το νόμο με το μέρος μου. Θα τρέξω να κάνω αίτηση πτώχευσης. Επιτέλους, μια φορά μετά από τόσα χρόνια θα μου φύγει το άγχος. Δεν θα χρωστάω πια τίποτα και σε κανέναν, θα είμαι λεύτερο πουλί που λέει και το τραγούδι. Νιώθω ήδη ασφαλής και απελευθερωμένος. Θα σηκώνω άνετα το τηλέφωνο χωρίς να φοβάμαι τον απειλητικό τόνο της φωνής του υπαλλήλου της εισπρακτικής του FUND που έχει αναλάβει την υπόθεση μου. Δε θα χαμηλώνω τον ήχο της τηλεόρασης , ούτε θα κλείνω τον αποροφητήρα, όταν χτυπάει το κουδούνι της εξώπορτας μήπως και είναι κανένας δικαστικός κλητήρας και θέλει να μου κάνει ακόμη μια επίδοση. Ας τη θυροκολλήσει. Δεν αντέχω κι άλλη επιτιμητική ματιά.
Επιτέλους θα μπορώ να παρκάρω το αυτοκίνητο μπροστά στο σπίτι και όχι δυο στενά πιο πάνω από το φόβο της προσπάθειας επανάκτησης από τη μάντρα που το αγόρασα και το χρωστάω. Δεν το έχω ασφαλισμένο, βέβαια, που να βρω τα λεφτά . Μόνο το παπάκι έχω ασφαλισμένο για να μπορώ να δουλεύω ντελίβερι, μαύρα, βέβαια, και ανασφάλιστα. Μη τα θέλουμε όλα δικά μας. Δε φτάνει που το αφεντικό μου δίνει δουλειά; Μου δίνει και μισό κοτόπουλο η ότι άλλο έχει περισσέψει το Σαββατόβραδο για το οικογενειακό τραπέζι της Κυριακής.
Δεν ήταν πάντα έτσι βέβαια. Αλλιώς ξεκίνησα. Είχα μπροστά μου ένα λαμπρό μέλλον. Δούλεψα πιστά και σεμνά για χρόνια, χτίζοντας τη θέση μου στη κοινωνία μακριά από απεργίες και κοινωνικές διεκδικήσεις. Φόραγα το κοστούμι κάθε πρωί και περήφανα κινούσα για τη δουλειά. Δεν ήμουν και εργάτης, βλέπεις, στέλεχος επιχείρησης ήμουν, όχι στέλεχος του ιού της γρίπης. Με παρακαλούσαν οι τράπεζες να μου δώσουν ζεστό χρήμα για να καλύψω τις άπλες ανθρώπινες καταναλωτικές ανάγκες που η αγορά δημιουργούσε. Τι θέλει στο κάτω-κάτω ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος; Να καταναλώνει και να είναι υγιής, για αυτό είχα και Ασφάλεια Ζωής.
Αυτά τέλειωσαν μια ωραία πρωία. Τα προσωπικά μου αντικείμενα με περίμεναν μέσα σε μια κούτα που την κρατούσε ο σεκιούριτι στην είσοδο της πρώην, πλέον, εργασίας μου. Την πήρα στα χέρια, κοίταξα μέσα και παραξενεύτηκα που τόσο εύκολα χώρεσαν τόσα χρόνια εκεί μέσα. Ούτε ευχαριστώ, ούτε καν φιλικό χτύπημα στον ώμο, μόνο μια κλωτσιά στον κώλο.
Μετά, εκεί που η αγαπημένη μου πράξη ήταν ο πολλαπλασιασμός, το έριξα στην αφαίρεση. Είχα τα δάνεια βλέπεις, έπρεπε να συνεχίσω να τα πληρώνω, δεν γινόταν αλλιώς. Άρχισα τα μείον, λοιπόν. Μείον το γυμναστήριο, μείον τα πάρτι των παιδιών, μείον οι διακοπές, μείον οι ταβέρνες με τους φίλους, άσε που κάποιοι από αυτούς έγιναν καπνός όταν τους ζήτησα δεύτερη φορά δανεικά, μείον μόνο μείον. Ήρθε κάποτε και η ώρα που δεν μπορούσα να πληρώνω ούτε τα δάνεια και άρχισα να σκύβω όλο και περισσότερο. Και τότε έγινε το θαύμα, η θεόσταλτη κυβέρνηση έφερε τον Πτωχευτικό Νόμο και θα σωθώ. Όλα αυτά τα βαρίδια που έχω φορτωθεί και με τραβάνε στον πάτο θα τα ξεφορτωθώ.
Κοιτάξτε τι θα γίνει. Μόλις κάνω την αίτηση θα μπορώ να μείνω στο σπίτι της τράπεζας σαν ενοικιαστής για δώδεκα χρόνια πληρώνοντας ενοίκιο. Θυμάστε τη ταινία 12 ΧΡΟΝΙΑ ΣΚΛΑΒΟΣ; Μετά θα ξαναγίνω πελάτης. Ελεύθερος δεν θα είμαι ποτέ. Αυτά που έχω ήδη πληρώσει περασμένα-ξεχασμένα, πάνε στο ταμείο ανάκαμψης των τραπεζών, στο κουβά δηλαδή. Εάν τα καταφέρω και με μπόλικη ατομική ευθύνη, είμαι κύριος και τους πληρώνω, μετά από αυτά τα δώδεκα χρόνια θα κάτσουμε στο τραπέζι για να μου το ξαναπουλήσουν. Αυτοί που με κατάστρεψαν, θα με σώσουν. Φίνα.
Aς δώσουμε ένα παράδειγμα. Άνεργος 55 χρονών αδυνατεί να πληρώσει τις δόσεις του δανείων η των δανείων του. Κάνει την καρδιά του πέτρα και μπαίνει στο πτωχευτικό νόμο ελπίζοντας να μπορεί να πληρώνει το ενοίκιο για 12 χρόνια. Εάν τα καταφέρει, θα είναι 67 χρονών. θα πρέπει να ξανακάτσει στο τραπέζι για να ξαναγοράσει το σπίτι. Με τι κεφάλαιο; Με καινούργια δανεικά; Η τράπεζα δεν θα δεχτεί την αίτηση λόγω αφερεγγυότητας και έλλειψη χρονικού περιθωρίου για την αποπληρωμή. Κάπως έτσι από την πρώτη φτάνουμε στην τελευταία κατοικία. Ενθάδε κείται ένας καταστρατηγημένος αποπληρωτής. Αμήν.
Εάν, όμως, δεν μπορώ η δεν συμφωνώ με τη διαδικασία τι μπορώ να κάνω; Τίποτα. Ούτε καν στο δικαστήριο δεν θα μπορώ να πάω. Το χρέος θα τακτοποιηθεί ηλεκτρονικά εις βάρος μου και εν αγνοία μου. Το σπίτι, η οικοσκευή, οι όποιες καταθέσεις και η προσπάθειες μιας ζωής γίνονται καπνός και το πιο πιθανό είναι να συνεχίσω να χρωστάω. Για αυτό το λένε Δεύτερη Ευκαιρία. Δεύτερη ευκαιρία γι΄αυτούς. Κορόιδο πιάστηκα από την αρχή. Τι ήθελα και έμεινα φυσικό πρόσωπο; Α.Ε. έπρεπε να γίνω η Παππάς και άντε να με βρουν.
Ο Νόμος, όμως, είναι με το μέρος μου. Ευτυχώς. Φαντάσου να μην ήταν.
ΤΤ