Ετοιμάζω το τραπεζάκι του σαλονιού, ανοίγω το λάπτοπ, βάζω ένα φλιτζάνι καφέ, ένα μεγάλο ποτήρι νερό, βάζω δυο μαξιλάρια στη μοκέτα και ακουμπώντας την πλάτη στον καναπέ ανοίγω την ψηφιακή τάξη. Πολύ βολικό αυτό. Σκέφτονται για μένα πριν από μένα. Που να ντύνεσαι κάθε πρωί, να βάφεσαι εάν είσαι γυναίκα ή και άντρας, πού ξέρει κανείς στις μέρες μας, να μπαίνεις στο αυτοκίνητο, να παίρνεις το λεωφορείο ή να περπατάς για να πας στο σχολείο, το φυσικό χώρο των παιδιών όπως λένε όλοι. Είναι τόσο φυσικός χώρος όσο φυσικός χώρος είναι για τις σαρδέλες η κονσέρβα, εάν κρίνουμε από τα μέτρα της κυβέρνησης πριν την καραντίνα και το κλείσιμο τους. Κατά τα άλλα, ηλεκτρονικά κάνω το μάθημα, και ηλεκτρονικά βλέπω εάν έχει μπει ο μισθός στην τράπεζα. Μεγάλη η χάρη του. Βάζω απουσίες χωρίς να με νοιάζει γιατί τα παιδιά δεν συνδέονται στο δίκτυο. Δικό τους το πρόβλημα, εγώ κάνω ότι λέει το Υπουργείο, δεν μου πέφτει λόγος. Το δίκτυο είναι δίκτυο.
Στο μεταξύ, έχουμε δεχτεί να κάνουμε το σπίτι και σχολείο και γραφείο, όπως έχουμε δεχτεί να κάνουμε το σπίτι και νοσηλευτήριο, αφού η οδηγία είναι ότι εάν κάποιος νοσήσει όλη η Αγία Οικογένεια πρέπει να μπει καραντίνα για δύο εβδομάδες αλλά πρέπει να συνεχίσεις να δουλεύεις ανελλιπώς μιας και άμα είσαι κρούσμα δεν είσαι αρκετά υγιής για να βγεις έξω, αλλά είσαι αρκετά υγιής για να παράγεις υπεραξία για χάρη του όποιου εργοδότη δημόσιου ή ιδιώτη οδηγώντας τον εαυτό σου σε πλήρη ψηφιακή αποχαύνωση. Όπως μου είπε κάποιος γνωστός, ενώ είχε προγραμματίσει να πάρει δυο μέρες άδεια, λόγω τηλε-εργασίας, ξεχάστηκε και τις δούλεψε. Όλες οι μέρες είναι ίδιες και όλες οι ώρες γίνονται δυνητικά εργάσιμες. Καλωσορίσατε στην τηλε-εργασία, τον προθάλαμο της αυταπασχόλησης και της ζηλευτής θέσης του αυτασφαλιζόμενου και "ανεξάρτητου" εταιρικού συνεργάτη ή του εργαζόμενου με ρήτρα μηδενικών ωρών απασχόλησης.
Στα απλά και καθημερινά και κατοχυρωμένα δικαιώματα τώρα. Οι καθημερινές μετακινήσεις είναι προκαθορισμένα 6, ολογράφως έξι. Πάντα με τη μάσκα. Εξαιρούνται οι διαχειριστές, κυβερνητικοί και μη, και αυτοί που έχουν αναλάβει την εφαρμογή της πολιτικής επιλογής. Αναφέρομαι, βεβαίως, σε αυτούς που όταν περνούν χαίρεται ο κόσμος στις γειτονιές. Αυτοί δεν κάνουν τηλε-εκπαίδευση, τα μαθήματα εκφοβισμού γίνονται με δια ζώσης διδασκαλία.
Οι δραστηριότητες είναι πλέον μια περιορισμένη επιλογή. Επιτρέπεται ο σύντομος προαυλισμός, με ή χωρίς κατοικίδιο, κατά τα ιδρυματικά πρότυπα από τα οποία δεν απέχουμε και πολύ. Στο σούπερ μάρκετ μπορώ να πηγαίνω, η κατανάλωση επιτρέπεται, αυτό έλειπε, σιγά μην απαγορευόταν. Επιτρέπεται, φυσικά, για όσους μπορούν να καταναλώσουν. Και στο φαρμακείο μπορώ να πηγαίνω, για να παίρνω φάρμακα. Όσα πιο πολλά, τόσο πιο καλά και για τις εταιρείες και για μένα. Με τόσα φάρμακα που παίρνω, δεν έχω πια ανοσοποιητικό, έχω αντιβιοτικό. Η μετάβαση σε κηδεία είναι ρέιβ πάρτυ την εποχή του κορωναϊού. Τυχεροί όσοι έχουν την κατάλληλη αιτία διοργάνωσης στο στενό οικογενειακό τους περιβάλλον. Επίσης, η επίσκεψη στους δανειστές-τράπεζες εξακολουθεί να είναι μια μικρή πινελιά απόλαυσης στην τετριμμένη καθημερινότητα. Τι να πεις. Αυτή είναι η νέα κανονικότητα, λένε, αλλά αρχίζει να μοιάζει σαν ρύθμιση. Νιώθω σαν να κινούμε με βάση τις οδηγίες ενός κατασκευαστή πλυντηρίων που δεν είναι για ρούχα, λες και η ζωή έχει μπει με ρύθμιση στις 120 δόσεις της εφορίας ή τέλος πάντων σε όσες δόσεις έχουν απομείνει στον καθένα. Τι ωραία να ζεις με δόσεις φόβου αναμένοντας το εμβόλιο πού θα έρθει. Περιμένετε, όμως, λένε, θα έλθει και το φάρμακο, ναι φτιάχνουν και φάρμακο, κάντε λίγο υπομονή ακόμη. Ο υπομένων ανταμείβεται με επιστρεπτέα προκαταβολή αναξιοπρέπειας. Έτσι σκύβω το κεφάλι και κοιτάω τις μύτες από τις φθαρμένες παντόφλες μου.
Πρέπει να υπακούω, όμως. Το έχουν δηλώσει άνθρωποι καταξιωμένοι στο χώρο της καθημερινής βιοπάλης που έκαναν και εξορία την επταετία. Δεν είμαστε όλοι ίσοι στο κάτω-κάτω. Αυτό είναι αφύσικο. Είναι όλα τα δάχτυλα του χεριού ίσα; Όχι, βέβαια. Μήπως πρέπει να τούς δείξουμε ότι το μεσαίο είναι το μακρύτερο;
Τ.Τ