ΜΗΝ ΠΡΟΣΔΟΚΑΤΕ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΕΚΡΩΝ. ΖΗΣΤΕ!
Τα Πάθη των Λαών πληθαίνουν, είναι καθημερινά, ατέλειωτα. Στη φτώχεια και τον πόλεμο προστέθηκε η πανδημία. Λύγισαν, λένε, τα συστήματα υγείας παντού, σε όλα τα κράτη. Από την Ελλάδα ως την Τουρκία κι από κει στην Ινδία, τη Βραζιλία και τις χώρες της Αφρικής πάντα ο φτωχός λαός υποφέρει. Ο φτωχός δεν βρίσκει φάρμακα, δεν έχει νοσοκομεία, πεθαίνει αβοήθητος στα ράντζα, στο σπίτι του ή στους δρόμους. Για τον φτωχό είναι τα βόλια του πολέμου και η προσφυγιά. Ετοιμάζονται κι άλλοι πόλεμοι. Δεν αρκεί η δυστυχία που έχουν σπείρει όσοι έγιναν ή εξελίσσονται, δεν αρκεί το θανατικό της πανδημίας, δεν αρκεί το ξεζούμισμα των ανθρώπων και η κλοπή των κόπων τους!
Τα Πάθη των Λαών, η δυστυχία των ανθρώπων συχνά καλύπτονται από σιωπή. Μια σιωπή ανήσυχη, γεμάτη αντικρουόμενα συναισθήματα και σκέψεις, περίπλοκη. Έχει μέσα της απελπισία και οργή, ηττοπάθεια και αγανάκτηση, αδυναμία κατανόησης κι αυτοπροσδιορισμού, πνιγμένο δίκιο. Όταν σπάει, ξεχύνονται με ορμή όλα όσα κλείνει μέσα της. Γι’ αυτό πρέπει πάντα σιωπή να μένει. Να μη μιλάει ο λαός για τα Πάθη του αλλά να θρηνεί για τα Πάθη ενός ανύπαρκτου θεού. Μάταια τα εγκόσμια, λένε οι παπάδες στο κήρυγμά τους, αφού όλοι θα πεθάνουν, πλούσιοι και φτωχοί! Υπομονή κι έχει ο θεός να δώσει…
Όλα τα Ευαγγέλια θα διαβαστούν αυτές τις μέρες. Το τελετουργικό της Θείας Λειτουργίας και η κατανυχτική ατμόσφαιρα κρύβουν τις αντιφάσεις τους. Όλη η Καινή Διαθήκη είναι γεμάτη αντιφάσεις, όχι μόνο από ευαγγελιστή σε ευαγγελιστή, από κείμενο σε κείμενο μέσα στον ίδιο ευαγγελιστή μα και μέσα στις αράδες του ίδιου κομματιού. Οι αντιφάσεις είναι τόσο πολλές και τέτοιες που θα έλεγε εύκολα κάποιος πως αποκλείεται να είναι υπαρκτό πρόσωπο αυτό που λέει τόσο διαφορετικά πράγματα κάθε φορά.
Ας πάρουμε μόνο το ευαγγέλιο του Ματθαίου για οικονομία λόγου. Ο Χριστός είπε: «Δεν ήλθον να βάλω ειρήνη, αλλά μάχαιρα» και στρέφεται κατά των πλουσίων λέγοντας πως «ευκολότερο είναι να περάσει κάμηλος δια του τρυπήματος βελόνης παρά πλούσιος να εισέλθει εις τη βασιλεία του θεού». Σε άλλα σημεία λέει πράγματα ακριβώς ανάποδα. «Μακάριοι οι φτωχοί τω πνεύματι διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών… Μακάριοι οι πεινώντες και οι διψώντες την δικαιοσύνη, διότι θέλουσι χορτασθεί.» Συνεχίζει καλώντας τους πεινώντες, αν κάποιος τους χτυπήσει στη δεξιά σιαγόνα, να στρέψουν σε αυτόν και την αριστερή.
Αποκαλυπτικός είναι ο Παύλος. Τα λέει καθαρά. «Πάσα ψυχή να υποτάσσεται εις τας ανωτέρας εξουσίας, διότι δεν υπάρχει εξουσία, ειμή από Θεού αι δε εξουσίαι, υπό του θεού είναι τεταγμέναι». Συμβουλεύει τους δούλους να υπακούνε τους αφέντες κι αν τους βάλουν να δουλέψουν μια μέρα αυτοί να δουλεύουν για δύο. Μα και ο Πέτρος που χαρακτηρίζεται πιο μαχητικός, λέει: «Υποταχθείτε λοιπόν εις πάσα ανθρώπινη διάταξιν δια τον Κύριον. Είτε εις βασιλέα, ως υπερέχοντα, είτε εις ηγεμόνας… διότι αυτό είναι το θέλημα του Θεού… Τον Θεό φοβείσθε, τον βασιλέα τιμάτε». Η υποταγή στην κοσμική εξουσία πάει μαζί με τον φόβο του θεού. Παραβλέποντας όλα αυτά, κάποιοι επιμένουν να χαρακτηρίζουν τον Χριστό επαναστάτη. Όμως, ακόμα και τα πιο ανατρεπτικά λόγια της Αγίας Γραφής δεν λέγονται για να κινήσουν μάζες στην αναμέτρηση με τους δυνάστες τους. Ένας ηγέτης είναι αυτός που στρέφεται κατά των άλλων ηγετών. Η εκκλησία δεν ευλόγησε ποτέ τους λαϊκούς αγώνες. Αντίθετα, ευλόγησε τα όπλα που στρέφονται εναντίον άλλων λαών.
Η θρησκεία προσφέρει παρηγοριά και συνιστά καρτερικότητα! Ο Θεός όλα με σοφία τα έφτιαξε. Τη μέρα και τη νύχτα, τους πλούσιους και τους φτωχούς. Μα οι άνθρωποι είναι αμαρτωλοί και πρέπει να μετανοήσουν, να προσεύχονται για να σωθούν, να εξασφαλίσουν τη μετά θάνατο ζωή.
Η θρησκεία δεν εμπεδώνεται μόνο μέσα στους ναούς. Κυρίως εμπεδώνεται έξω από αυτούς. Γίνεται κομμάτι της καθημερινότητας, καθορίζει το φαγητό που θα βάλουμε στο τραπέζι, τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους, την εργασία και την αργία που δικαιολογείται μόνο για να τιμηθεί ο Κύριος ο Θεός. Οι αργίες που αναγκάστηκε το κράτος να δώσει στους εργαζόμενους, δόθηκαν σε μέρες θρησκευτικών εορτών. Η θρησκεία είναι μέσα στα ήθη και τα έθιμα που μας μεγαλώνουν, δένεται με την παιδική μας ηλικία, γίνεται γλυκιά ανάμνηση, κομμάτι της ζωής. Δεν ξεριζώνεται εύκολα.
Φέτος η Πρωτομαγιά πέφτει πάνω στο Μεγάλο Σάββατο που από τη φύση τους βρίσκονται σε κόντρα μεταξύ τους. Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, φαντάζει ειρωνεία η συνύπαρξή τους. Το Μεγάλο Σάββατο είναι μέρα που σφραγίζεται με το «θαύμα της ανάστασης», η Πρωτομαγιά είναι ημέρα πάλης και διεκδίκησης για τη ζωή. Οι νεκροί που έπεσαν στους εργατικούς λαϊκούς αγώνες, τους άδικους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, οι νεκροί της πανδημίας, τα εκατομμύρια θύματα της φτώχιας και της κοινωνικής αδικίας, δεν ανασταίνονται. Το μήνυμά τους είναι σαφέστατο. «Μην προσδοκάτε ανάσταση νεκρών! Ζήστε!»
Β.Δ.
https://antigeitonies3.blogspot.com/2021/04/blog-post_325.html