Πώς με μια συναυλία συγκαλύπτεται μια γενοκτονία
Αχ αυτή η τέχνη!!!
Εάν ψάξεις, δύσκολα μπορείς να βρεις κάποιον που να μην του αρέσει η τέχνη σε κάποια εκδοχή της. θα βρεις αυτούς που τους εκφράζει το λαϊκό ή το σκυλάδικο, το ροκ, το τέκνο, τα δημοτικά, το έντεχνο ή κάποια μορφή οπτικής αναπαράστασης όπως είναι ο κινηματογράφος, το θέατρο, η γλυπτική, η ζωγραφική σε όλες τις πιθανές τάσεις. Σ αυτήν την αναζήτηση, βέβαια, γίνεται αντιληπτός και ο πολιτικός ρόλος που παίζει η τέχνη, πράγμα που οι «ψαγμένοι» διαλέγουν να παραβλέπουν και οι εύπιστοι να αγνοούν. Ο εύπιστος μπορεί να έχει την φαινομενικά επαρκή δικαιολογία της «άγνοιας». Ο «ψαγμένος», όμως, δεν έχει καμία, μιας και με την αμιγώς πολιτική του άποψη, δικαιολογεί, φτιασιδώνει και εν τέλει αθωώνει την πολιτική του συστήματος στο οποίο ζούμε.
Αφορμή για τα παραπάνω είναι η διαφήμιση της συναυλίας που θα παρουσιαστεί στα πλαίσια του προγράμματος του Ηρωδείου το ερχόμενο φθινόπωρο.
"Γέφυρες: Ελλάδα-Ισραήλ-Παλαιστίνη" είναι ο τίτλος της συναυλίας της Ευανθίας Ρεμπούτσικα της Πολίτικης ή πολιτικής Κουζίνας, ενώ στην πραγματικότητα η συναυλία θα έπρεπε να λέγεται «Πολιτικό Πλυντήριο».
Συναυλία εγκεκριμένη από το Ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού, ξεπλένει-συγκαλύπτει την γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού από το φασιστικό κράτος του Ισραήλ, αναγνωρίζοντας και στηρίζοντας έτσι χωρίς περιστροφές το σιωνιστικό κράτος, μαζί με τους Αμερικανούς και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, τα όπλα των οποίων έχουν μέχρι στιγμής δολοφονήσει δεκάδες χιλιάδες παλαιστινίους.
Σε καμιά περίπτωση πολιτιστικές εκδηλώσεις τέτοιου είδους δεν μπορούν να πραγματοποιούνται στο όνομα των λαών γενικά και αόριστα νομιμοποιώντας και εξισώνοντας το κράτος δολοφόνο με τα εκατομμύρια των ξεριζωμένων και κατατρεγμένων παλαιστινίων.
Οι λαοί δεν χρειάζονται κανένα καλλιτέχνη για να σταθούν αλληλέγγυοι ο ένας στον άλλο. Οι λαοί χρειάζεται να συνειδητοποιήσουν τη δύναμη τους και ο αγώνας-αντίσταση του Παλαιστινιακού λαού δείχνει το δρόμο και τον τρόπο. Αυτό δεν πρόκειται να το κάνει ποτέ καμία συναυλία και καμία νοσταλγική Μελωδία. Όσο για την "Παλαιστίνια" τραγουδίστρια Mira Awad δεν αυτοπροσδιορίζεται καν ως Παλαιστίνια αλλά ως Αραβοϊσραηλινή, είναι τηλεπερσόνα της Ισραηλινής τηλεόρασης και εκπροσώπησε το Ισραήλ το 2009 το Ισραήλ στην Νατοϊκής έμπνευσης και δημιουργίας Eurovision. Αυτό τα λέει όλα.
Βέβαια, η αλληλεγγύη στους τρεις λαούς έχει και το «αντίτιμό» της. Οι VIP θέσεις κοστίζουν 100euro και κατεβαίνουν κλιμακωτά μέχρι τα 15euro για ΑΜΕΑ. Ακριβώς πριν αυτή την κατηγορία με 20euro είναι η ζώνη περιορισμένης ορατότητας για τα «έντεχνα», αλλά σχεδόν άφραγκα φτωχαδάκια. Αυτό που αυτές οι συναυλίες αφήνουν σε απεριόριστη έλλειψη ορατότητας και πλήρους συγκάλυψης, είναι η πραγματικότητα ενός λαού που δεν θα ακούσει ποτέ τις νοσταλγικές νότες του βιολιού της Ρεμπούτσικα, καθώς τις θάβουν κάτω από τις μαζικές δολοφονίες και τα ερείπια, οι βόμβες και η πολιτική των Ιμπεριαλιστών και του εξαρτημένου Ελληνικού κράτους.
Τ.Τ.