ΕΞΥΠΝΑ ΜΕΤΡΑ ή ΤΑ ΓΚΛΟΜΠ ΕΙΝΑΙ ΠΤΥΣΟΜΜΕΝΑ
ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΑΚΟΡΝΤΕΟΝ
Ζούμε τον τελευταίο
χρόνο την εφαρμογή ενός πρόσθετου μέτρου καταπίεσης, το λοκνταουν.
Ακούμε τον
τελευταίο χρόνο ότι οι επόμενες δυο εβδομάδες είναι κρίσιμες ξανά και ξανά.
Ακούμε συνεχώς για έξυπνα
μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση για να μειώσει τις επιπτώσεις της πανδημίας.
Ταυτόχρονα βλέπουμε έξυπνα νομοσχέδια να ψηφίζονται διαδοχικά και να αποσκοπούν στην μείωση των δικαιωμάτων
που έχουν κατακτηθεί με λαϊκούς αγώνες του εργατικού κινήματος.
Βλέπουμε ολοένα και
μεγαλύτερα κομμάτια του λαού να μπαίνουν στο περιθώριο της κοινωνίας επειδή
είναι εξαρτημένα από ένα μισθό που δεν παίρνουν η ένα μισθό που δεν φτάνει ούτε
για τις βασικές ανάγκες.
Βλέπουμε την
πανδημία να γίνεται πολυεργαλείο στα χέρια της κυβέρνησης προκειμένου να
φιμώσει το λαό και να του ρίξει την ευθύνη για την αναποτελεσματική πολιτική
του λοκντάουν.
Βλέπουμε αυτή η
πολιτική να είναι αναποτελεσματική μόνο όσο αφορά το λαό και απόλυτα
αποτελεσματική όσο αφορά την κερδοφορία των επιχειρήσεων με την οικονομική
πριμοδότηση τους.
Βλέπουμε να προσπαθούν να γίνουν τα
πανεπιστήμια επιχειρήσεις από τα οποία να αποκλείονται τα παιδιά των λαϊκών
στρωμάτων και την αστυνομία να μπαίνει σε αυτά πριν από τους φοιτητές που έχουν
αποκλειστεί από αυτά εδώ και ένα χρόνο.
Βλέπουμε την
αστυνομία να επιτίθεται σε αυτούς που αγωνίζονται να υπερασπιστούν δικαιώματα
που έχουν κατακτηθεί με αγώνες. Βλέπουμε τις πλατείες και τις γειτονιές να μην
είναι ασφαλείς χώροι για τους κατοίκους αλλά χώροι αστυνόμευσης και δημόσιου
εξευτελισμού των περιοίκων με έλεγχους στοιχείων, σωματικής έρευνας και βίαιης
συμπεριφοράς από τα όργανα της τάξης.
Μετά ήρθε το
περιστατικό της Νέας Σμύρνης και είδαμε τον λαό να βγαίνει στους δρόμους για να
διαδηλώσει ενάντια στην κρατική καταστολή
και στην περιστολή των δικαιωμάτων στις γειτονιές στην Αθήνα στην Θεσσαλονίκη
και σε δεκάδες άλλες πόλεις δημιουργώντας ένα ρεύμα ανακούφισης και
συσπείρωσης.
Αυτή η πρωτοβουλία,
πιο καλά το αυθόρμητο ξέσπασμα, θα έπρεπε να συντηρηθεί να ξεφύγει από την
αφορμή που τη δημιούργησε. Να μετατραπεί σε μόνιμη έκφραση της λαϊκής
δυσαρέσκειας και να γίνει μέσο διεκδίκησης στις γειτονιές, να γίνει η
διεκδίκηση ορατή. Να γίνει μέσο έκφρασης με το οποίο να μπορεί να ταυτιστεί
αυτός που ζει κλεισμένος στον εαυτό του και να καταλάβει ότι δεν είναι μόνος
του και ότι μέσα από την συλλογική δράση μπορεί να βρει τον εαυτό του και να
προσδιοριστεί ταξικά. Να γίνει κατανοητό ότι το πρόβλημα δεν είναι η
συγκεκριμένη κυβέρνηση αλλά οποιαδήποτε κόμμα λειτουργεί σαν εκφραστής του συστήματος
στο οποίο ζούμε άσχετα από το προσωπείο που χρησιμοποιεί για να συγκαλύψει τις
πραγματικές προθέσεις του.Δυστυχώς δεν συνέβη…μέρος της απάντησης βρίσκεται και στα παρακάτω
Όλοι όσοι πουλάνε το παραμύθι ότι το σύστημα
χωράει βελτιώσεις ώστε να είναι φιλικό στον υποτελή απλά χαϊδεύουν αυτιά και
θολώνουν τα νερά για να ψαρεύουν ψηφοφόρους και να διαιωνίζουν την αδικία εις
βάρος του λαού. Η απορρόφηση της λαϊκής δυσαρέσκειας και η οριοθέτηση της εντός
της πολιτικής τους ισοδυναμεί με ακύρωση και βάλτωμα των διεκδικήσεων
επιφέροντας το ίδιο αποτέλεσμα που θα είχε το πνίξιμο ενός νηπίου μετά τη γένεση του και τον
ενταφιασμό του με όλες τις τιμές.
“Αντιδραστικός” δεν είναι μόνο αυτός που
συμπεριφέρεται έτσι ολοφάνερα και ξεδιάντροπα αλλά και αυτός που συγκαλυμμένα
έχει τον ίδιο στόχο με τον προηγούμενο και κρύβεται πίσω από τον μανδύα της “ριζοσπαστικής
αριστεράς και της προόδου”. Δεν είναι τυχαίο που τα κόμματα του Κοινοβουλίου
προσπαθούν συνολικά να συγκρατήσουν τη λαϊκή οργή μέσα στα όρια του και
αποδίδουν ο ένας στον άλλο τις αιτίες και τη διαχείριση αυτής της οργής . Αυτή
η τακτική είναι τακτική κυριαρχίας και χειραγώγησης και το βασικό άλλοθι του κοινοβουλευτισμού….
Για να μπορέσει ο
λαός να μην είναι απλός «δέκτης» έχει ανάγκη την δικιά του ιδεολογία και την
συνειδητοποίηση της θέσης του, θέση ως υποκείμενο. Βέβαια η συνειδητοποίηση αυτής
της θέσης δεν θα γίνει αφ’ευατής ή επειδή το υποστηρίζει κάποιος αλλά από την κίνηση
και προβολή της δυνατότητας αυτής από δρώντα πολιτικά υποκείμενα. Πολιτικά υποκείμενα
έχουν ξεμπερδέψει με το παλιό και στο
μέτρο του δυνατό από την «σκουριά» του συμβιβασμού και της συνδιαλλαγής και
ψηλαφίζουν τους ΔΡΟΜΟΥΣ για το όραμα του μέλλοντος.
Τ.Τ- Ν.Ζ
