ΑΝΑΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΑΘΕΣΕΙΣ
Ζούμε ιδιαίτερες στιγμές πολιτικού βίου. Ανάθεση στην ανάθεση, έχουμε χάσει τον μπούσουλα, τα αυγά και τα καλάθια. Οι ψηφοφόροι έχουν αναθέσει στη τωρινή κυβέρνηση, όπως και στις προηγούμενες, τη διαχείριση της ζωής τους και των δικαιωμάτων τους. Αυτοί περιχαρείς δέχονται την εργολαβία και αρχίζουν να συμπεριφέρονται σαν κατασκευαστές πού την έχουν πάρει με τα υλικά την δουλειά, που λένε στην οικοδομή. Με λίγα λόγια, το κέρδος δικό τους, με τα υλικά τα δικά μας. Στην πολιτική, στην κατηγορία των υλικών εμπίπτει οτιδήποτε αυξάνει την κερδοφορία του κεφαλαίου, τα δημόσια και δωρεάν νοσοκομεία και σχολεία, ελεύθεροι χώροι, εργασιακά δικαιώματα, ασφάλιση και πολιτικά δικαιώματα. Ξέρεται όλα αυτά τα αναχρονιστικά στα οποία αναφέρονται συνέχεια όλοι όσοι δεν έχουν το όραμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης για τους λίγους και γνωστούς.
Αναχρονιστικέ, ιδεοληπτικέ, μονομανή διεκδικητή της ζωής σου, δεν έχεις καταλάβει ότι δεν σου ανήκει; Την ζωή σου, το χρόνο σου πάνω στον πλανήτη, τον παραχωρείς στο αφεντικό με αντάλλαγμα λίγο χρήμα για να αγοράσεις τα προϊόντα που ο ίδιος πουλάει για να μπορείς να συνεχίσεις να αναπνέεις το μολυσμένο αέρα και να δουλεύεις για λογαριασμό τους με όσο λιγότερα δικαιώματα και απολαβές γίνεται. Ταυτόχρονα αναθέτεις στον πολιτικό εκφραστή του την εκπροσώπηση σου. Όλα αυτά δεν πρέπει να νομοθετηθούν; Τα γραπτά μένουν στο κάτω-κάτω. Δεν είναι λόγια του αέρα.
Έρχεται λοιπόν το Υπουργείο Εργασίας με όλη του την καλή διάθεση να εφαρμόσει με το νομοσχέδιο του αυτά που το συμφέρον του κεφαλαίου επιβάλλει. Εκτός και εάν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι έτρεξαν στον Υπουργό και κατάθεσαν τα συγκεκριμένα αιτήματα. Και η Κυβέρνηση των πολλών και συγκεκριμένα ο Υπουργός Εργασίας σκύβοντας πάνω στα προβλήματα και στα αιτήματα τα δέχτηκε. Έτσι, λαμβάνοντας υπόψη την ανάγκη των εργαζομένων για ελεύθερο χρόνο και φυσικά τις αμοιβαία ισότιμες σχέσεις εργαζομένων και εργοδοτών και τη διάθεση των τελευταίων να στηρίξουν τους πρώτους, λες και είναι κολλητοί, κάνει ότι μπορεί για να τους απελευθερώσει από τα δεσμά της εργασίας. Νισάφι πια. Ο Λαφάργκ τώρα δικαιώνεται. Θα έχουμε δικαίωμα στην τεμπελιά. Όλοι θα γίνουμε εξωτερικοί συνεργάτες και μανατζαραίοι της ζωής μας.
Να μια 5G τηλεφωνική σκηνή από το άμεσο μέλλον.
«Έλα Βαρδή, ο Μήτσος είμαι. Που σε πετυχαίνω;»
«Μύκονο. Καλημέρα ρε, τι τρέχει;»
«Να μωρέ, σήμερα είμαι κάπως και λέω να την κάνω κοπάνα.»
«Μη σκας. Βρέστα με την πάρτη σου και όποτε γουστάρεις χτύπα τελ. και τα λέμε. Οσο για τη δουλειά, νο πρόμπλεμ, όλοι οι καλοί χωράμε.»
«Είσαι πολύ ξήγα ρε Βαρδή. Τύφλα να’χει το συνδικάτο.»
«Δεν κάνει τίποτα, είναι η ατομική μου ευθύνη. Να χάσω τέτοιο μάστορα! ΚΡΑ κάνει η αγορά για τέτοιο κελεπούρι! Να σε χάσω μέσα από τα χέρια μου; Χρυσάφι δίνουν για κάτι σαν και σένα. Α, μην το ξεχάσω, πριν έλθεις, κάνε σελφ-τέστ και μπες Πλατφόρμα, ΟΚ;»
«Μέσα, αντέ τα λέμ.»
Σουηδία γίναμε. Αυτές τις σχέσεις προωθεί το Υπουργείο και εμείς κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε. Αντιρρησίες συνείδησης με το στανιό.
Υ.Γ
Πρέπει να κόψω την μελατονίνη. Με χαλάει.
.
Τ.Τ
