«ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ.ΕΙΜΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΥ»
Αυτά είναι τα λόγια της μητέρας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου αλλά θα μπορούσαν να είναι λόγια της μητέρας του Παύλου Φύσσα ή της μητέρας του Βασίλη Μάγγου και δείχνουν την απορία της για τον τρόπο που την αντιμετώπισε και την αντιμετωπίζει η ελληνική δικαιοσύνη.
Ακούγεται σαν κραυγή ηρωίδας σε αρχαία ελληνική τραγωδία που εκλιπαρεί για το δίκιο που ξέρει ότι είναι με το μέρος της και περιμένει την αρμόζουσα απόφαση της εν λόγω δικαιοσύνης. Αυτή η αναμονή των πεντέμισι ετών για την έκδοση απόφασης στη δίκη για τη δολοφονία του ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ είναι από μόνη της μια ένδειξη των προθέσεων. Η αυτονόητη ηθική και κατ’ επέκταση πολιτική δικαίωση του θύματος σκόνταψε στους μηχανισμούς που δημιούργησαν τον θύτη του. Από αυτούς τους μηχανισμούς προσδοκούμε δικαίωση;
Η συμμετοχή στην αντιφασιστική πορεία για το ΠΑΥΛΟ ΦΥΣΣΑ της 18/9 ήταν από τις μεγαλύτερες, τη συγκεκριμένη ημερομηνία, των τελευταίων ετών. Αυτό δημιουργεί μια προσδοκία, μια καλλιεργημένη ψευδαίσθηση. Η κοινωνική στήριξη, η κινηματική δράση μπορεί σε συλλογικό επίπεδο να δημιουργούν την αίσθηση της επιβεβαιωμένης ηθικής δικαίωσης αλλά στο αστικό νομικό επίπεδο δεν σημαίνουν τίποτα. Το δίκιο είναι με το μέρος της ηρωίδας, ο νόμος, όμως, είναι μια εντελώς διαφορετική περίπτωση. Ας μη ξεχνάμε ότι ο ίδιος νόμος νομιμοποίησε τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Και οι δυο πλευρές κρύφτηκαν πίσω από το Δημοκρατικό Μανδύα του δικαιώματος της συμμετοχής.
Ο νόμος περιέχει όλα τα εργαλεία που είναι απαραίτητα προκειμένου μια αυτονόητη καταδίκη να πρέπει να αποφασιστεί στο δικαστήριο και να προσαρμοστεί στο τρέχον πολιτικό περιβάλλον και τις ανάγκες του. Έτσι επιβάλλει τους Λειτουργούς προκειμένου να «τοποθετήσουν» νομικά την υπόθεση μέσα στη κοινωνία. Στη μια πλευρά της ζυγαριάς θα μπουν τα συμφέροντα της τάξης που εκπροσωπείται από το Δικαστικό Σώμα και από την άλλη το λαϊκό αίτημα για δικαίωση. Έχουμε τη ψευδαίσθηση ότι αυτά τα συμφέροντα είναι κοινά; Είναι κοινά σε κανένα άλλο τομέα της οικονομικής και πολιτικής ζωής;
Η συνταγή του νομοθέτη γι αυτές τις περιπτώσεις είναι παλιά και δοκιμασμένη. Θα βγει μια απόφαση που θα δημιουργεί στα εμπλεκόμενα μέρη την εντύπωση ότι είναι καλή επειδή θα μπορούσε να είναι και χειρότερη. Υπάρχουν, άλλωστε, τα παραδείγματα του παρελθόντος.
Υπάρχει ένα αίτημα για Συνολική Καταδίκη. Συμφωνώ. Αλλά από ποιους; Συνολική Καταδίκη θα σήμαινε καταδίκη και αυτών που δημιούργησαν το θύτη, δηλαδή του Συστήματος του ίδιου. Θεωρούμε ότι το σύστημα θα καταδικάσει τον εαυτό του; Όσοι το προτείνουν, προτείνουν στη πραγματικότητα μια Μερική Καταδίκη. Εξαιρούν το Σύστημα. Πιστεύουμε ότι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ είναι εκτός συστήματος; Ότι είναι εξαίρεση και ότι χωρίς αυτούς όλα δουλεύουν ρολόι και πάνε πρίμα; Νομίζουμε ότι ο «καλός» δικαστής θα ξεπεράσει τον εαυτό του και το θεσμικό του ρόλο και θα γίνει αυτό που δεν επιθυμούσε ποτέ; Δηλαδή ένας θεσμός δίκαιος και όχι ένας θεσμός κρυμμένος πίσω από τη νομοθεσία και τα παραθυράκια της; Ξεχνάμε ότι μπορεί να υπάρχει φασισμός και χωρίς τη σβάστικα;
Η Συνολική Καταδίκη μπορεί να γίνει μόνο από το ΛΑΟ, δε γίνεται μέσα σε αίθουσες δικαστηρίων και αφορά και την έδρα και το εδώλιο.
Υ.Γ
Ευχαριστούμε το πρόεδρο της Βουλής, έγκριτο νομικό, για μια ακόμη απόδειξη της ένδειξης των προθέσεων του νομοθέτη με τον παρά τρίχα διορισμό της γλυκύτατης κυρίας Ζαρούλια.
ΤΤ
