ΜΟΡΙΑ

Φαντάζομαι ότι όταν έρθει η ώρα και έχει εκπληρώσει τον ύπουλο σκοπό της, «εφόσον αυτοί είναι μέσα, εμείς είμαστε έξω», η ΜΟΡΙΑ, ή κάποιο άλλο ΚΥΤ, θα γίνει μουσείο, όπως έγινε το Auschwitz ή το Ellis Island, για να βλέπουν οι νεώτεροι τι γινόταν στο παρελθόν και αβίαστα να συμπεραίνουν ότι δεν γίνεται πλέον. Το Υπουργείο Πολιτισμού θα βάλει φύλακες, εισιτήριο και θα θεσπίσει μια ξεχωριστή ειδική ημέρα ανάμνησης για να λένε όλοι ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ. Οι επίτιμοι καλεσμένοι θα σκύβουν το κεφάλι εις μνήμη των θυμάτων και θα κοιτούν κρυφά το ρολόι ανυπομονώντας να περάσει η ώρα της υποχρεωτικής παρουσίας για να πάνε στο κοκτέιλ-πάρτι που θα είναι, επίσης, επίτιμοι καλεσμένοι. Το μουσείο, πέρα από τον υποτιθέμενο επιμορφωτικό του ρόλο, κάτι σαν ιστορικός-ζωολογικός κήπος, κρύβει μέσα στις προθήκες των εκθεμάτων του τη ψευδαίσθηση ότι το παρελθόν δε προβάλλει τον εαυτό του στο παρόν, ότι είναι μουσειακό είδος και ζούμε πλέον σε ένα καλύτερο κόσμο. Αυτή η καλλιεργημένη ψευδαίσθηση εδράζεται στην αδυναμία του επισκέπτη του μουσείου να αντιληφθεί τη συνέχεια της ωμότητας και τη παθητική συμμετοχή του σε αυτή.

Στα μουσεία, τα εκθέματα, κατάλληλα φωτισμένα, παρουσιάζονται νοσταλγικά αλλά απρόσωπα. Ακόμη και στα λαογραφικά μουσεία μια παραδοσιακή γυναικεία φορεσιά, που θαυμάζει ο επισκέπτης, δεν μπορεί να περιγράψει τον πόνο, τον κόπο, την κούραση της γυναίκας που τη φορούσε. Ομοίως, σε ένα πολεμικό μουσείο ο επισκέπτης θαυμάζει τα προϊόντα της πολεμικής τεχνολογίας της εποχής που καλύπτουν τα εκθέματα αλλά δεν μπορεί να νιώσει τον πόνο και το θάνατο που έχουν προκαλέσει. Πιστεύει ότι δεν τον αφορούν πια, ότι είναι παρελθόν. Όπως ο επισκέπτης στο μουσείο που στεγάζεται το ENOLA GAY, το αεροσκάφος που έριξε με μεγάλη επιτυχία τη πρώτη ατομική βόμβα. Θαυμάζει το γερό σκαρί αλλά δεν μπορεί να νοιώσει την απορία και την απελπισία που ένοιωσαν οι κάτοικοι της Χιροσίμα που σχεδόν αμέριμνοι ξεκινούσαν τη τελευταία μέρα της ζωής τους.

Τι θα μπορούσε να περιλαμβάνει ένα μουσείο για τη ΜΟΡΙΑ στα εκθέματα του;

Στοίβες από παπούτσια, παντόφλες, γυαλιά, ρούχα, όπως στο Auschwitz, τρύπια σωσίβια, χαλασμένα κινητά, πάνες μωρών, μαυρισμένα από τις φωτιές συρματοπλέγματα και κοντέινερ δήθεν φιλοξενίας, χρησιμοποιημένα ασφυξιογόνα και κρότου λάμψης, καψαλισμένα ή συντηρημένα ταξιδιωτικά έγγραφα όπως στο ELLIS ISLAND, φωτογραφίες πνιγμένων παιδιών και εγκύων αλλά και αποδείξεις της αδιαφορίας κάποιων περιοίκων που απλά κοίταζαν τη δουλειά τους και το συμφέρον τους παραβλέποντας μία κρίσιμη λεπτομέρεια που αφορούσε τον εαυτό τους. Αυτός που αποδέχεται το στρατόπεδο για τους άλλους είναι ήδη κλεισμένος πίσω από τα δικά του συρματοπλέγματα αλλά δεν τα βλέπει. Έχει πρεσβυωπία στο παρόν, μυωπία στο παρελθόν και είναι καταδικασμένος να είναι ο επόμενος.

Στο παρελθόν, στο Auschwitz και στα άλλα στρατόπεδα οι κρατούμενοι, που για τους περίοικους ήταν αόρατοι και τα στρατόπεδα άοσμα, χρησιμοποιούνταν ως απλήρωτοι-εθελοντές εργάτες μέχρι θανάτου αυξάνοντας τα κέρδη των εργοστασιαρχών του πολέμου. Στο παρόν οι εργοστασιάρχες του πολέμου χρηματοδοτούν κυβερνήσεις που έχουν ψηφιστεί και ΜΚΟ που -λένε οι κακές γλώσσες- έχουν ιδρύσει οι ίδιοι. Με αυτό τον τρόπο συντηρούν το πόλεμο εκεί που διεξάγεται αυξάνοντας τη κερδοφορία τους και διευρύνουν το πεδίο εφαρμογής της πολιτικής τους αντιμετωπίζοντας τους πρόσφυγες σαν πεδίο επέκτασης της κερδοφορίας.

Όλοι αυτοί οι «φιλάνθρωποι καλοκάγαθοι πλούσιοι σωτήρες» μιλούν τις ευγενείς γλώσσες της Ευρώπης με το πλούσιο πολιτιστικό παρελθόν και συμμετέχουν σε κάθε λογής συνέδρια και κοινοβούλια της Ενωμένης Ευρώπης. Dassault Rafale, Leopard, Meteor, Canards, Stealth, Charles de Gaulle, Rheinmetall, Fabrique National Herstal, Puma,GTK Boxer, Matador είναι μερικές από τις αγαπημένες τους λέξεις που, έχουν κυριολεκτικά, στο οπλοστάσιο τους.

Είναι οι ίδιοι, που η ντόπια τυχάρπαστη, δουλοπρεπής αστική τάξη παρακαλάει να γίνουν διαμεσολαβητές στο Ελληνοτουρκικό ζήτημα και τις διεκδικήσεις των δύο αστικών κρατών στο Αιγαίο και στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Και οι δύο πλευρές ισχυρίζονται ότι έχουν κάποιου είδους παλιότερη συμφωνία με το μέρος τους και ότι οι άλλοι έχουν κάνει παράνομες συμφωνίες με τρίτους. Ισχυρίζονται ότι αυτές οι τελευταίες συμφωνίες καταπατούν τα δικαιώματά τους. Όμως, νομίζω, είναι σαφές ότι το ζήτημα στο Αιγαίο δεν είναι τι είναι Δίκαιο, ποτέ δεν ήταν, αλλά ποιος είναι Κυρίαρχος. Το Δίκαιο ισχύει σαν επιχείρημα όταν πέφτει στο τραπέζι των συζητήσεων επειδή τα συμβαλλόμενα μέρη είναι ισοδύναμα και η μεταξύ τους σύγκρουση δεν θα οδηγήσει σε κάποια λύση.

Σε αυτό το σημείο εμφανίζονται και πάλι οι Μεγάλες Δυνάμεις και παρέχουν τη δυνατότητα στο Ελληνικό Κράτος να φτάσει ή και να ξεπεράσει την οπλική κυριαρχία του Τουρκικού Κράτους και το Ελληνικό Κράτος αυτομάτως παραδέχεται την οπλική αδυναμία του. Μόνο που οι Φράγκοι θέλουν φράγκα. Η δήθεν κυριαρχία κοστίζει. Η Ενωμένη Ευρώπη των μνημονίων και της φτωχοποίησης θέλει κι άλλο χρήμα για να μας στηρίξει, αμυντικά αυτή τη φορά. Εδώ παίζεται μια απίστευτη χονδροειδής θεατρική φάρσα που σκοπίμως δεν τονίζεται. Η Γαλλία, για παράδειγμα, μας «στηρίζει» πολιτικά σε διεθνές επίπεδο αλλά είναι οι γαλλικές εταιρείες που μας πουλούν τα οπλικά συστήματα. Το Γαλλικό Κρατικό χέρι μας χτυπάει φιλικά στο ώμο και το Γαλλικό εταιρικό χέρι βάζει το χέρι του στη τσέπη μας για μία ακόμη φορά. Παραλείπουν να μας πουν ότι κυρίαρχος είναι πάντα ο πωλητής και όχι ο αγοραστής που βολεύεται με τα μεταχειρισμένα αεροπλάνα και διαιωνίζει την ΕΘΝΙΚΗ ΕΞΑΡΤΗΣΗ. Η κυβέρνηση βέβαια την ονομάζει ΕΘΝΙΚΗ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ.

T.T.