Θα ξεκινήσω με τον επίλογο. Η ισορροπία μπορεί να φαίνεται άχαρη άσκηση αλλά έχει τη χρησιμότητα της.
Έχετε παίξει ποτέ τυφλόμυγα; Φαντάζομαι πως , ναι. Είναι ένα από τα αγαπημένα παιχνίδια της παιδικής ηλικίας αλλά από ότι φαίνεται και της σύγχρονης πολιτικής πρακτικής. Ένα άλλο παιχνίδι της παιδικής ή καλύτερα της εφηβικής ηλικίας είναι το μπίζ. Το θυμάστε; Κλείνουν σε κάποιον τα μάτια και αφού τον γυρίσουν γύρω-γύρω του ρίχνουν σφαλιάρες και αυτός που τις έφαγε πρέπει να μαντέψει το δράστη. Και αυτό το αθώο, λέμε τώρα, παιχνίδι έχει εργαλειοποιηθεί πολιτικά.
Το ρόλο του δράστη σε αυτό το συνδυασμό των δυο παιχνιδιών παίζουν η κυβέρνηση ,τα ΜΜΕ και οι ιατρικοί εκφραστές των πρώτων και στη μέση είμαστε εμείς, ο λαός.
Ας ξεκινήσουμε με τους δεύτερους, τα ΜΜΕ. Εν μέσω πανδημίας έχουμε και infoδημία τη διασπορά δηλαδή πολλών και συγκρουόμενων πληροφοριών σε σχέση με τον ιό. Το χάος του διαδικτύου δημιουργεί πλασματικά την αίσθηση της συμμετοχής σε αυτά που συμβαίνουν και επιβάλλει ταυτόχρονα την εξ’ αποστάσεως τεχνητή ,αλλά στην ουσία, ανύπαρκτη και παθητική συμμετοχή. Όταν υπάρχουν πολλές και συγκρουόμενες πληροφορίες , αντί να διευκρινίζουν ,θολώνουν τα νερά και εκτρέπουν τη κριτική προς τη κατεύθυνση που επιθυμεί αυτός που τις διασπείρει. Τα δελτία ειδήσεων, από την άλλη, είναι ένας ακόμη ιδεολογικός μηχανισμός . Παρουσιάζουν επιλεκτικά και με συγκεκριμένη σειρά τα θέματα τους ,έτσι ώστε να δημιουργείται ένα υπόβαθρο που δημιουργεί τη ψευδή εντύπωση της προσωπικής άποψης και της αποδοχής ότι έτσι είναι αφού έτσι λένε. Σε αυτό το υπόβαθρο βασίζεται η διαχείριση και κατεύθυνση της κοινής γνώμης.
Η πολυπληροφόρηση δεν προτείνει την αναζήτηση λύσης στο πρόβλημα του ιού που υφίσταται, στις προεκτάσεις που δημιουργούνται και στις επιπλοκές που επιβάλλονται, αυτό, λένε, θα το κάνει το εμβόλιο όταν βγει .Αυτό που προτείνει είναι η άσκοπη ενασχόληση με ανούσιες λεπτομέρειες του προβλήματος όπως ο χώρος εκκίνησης, η φυσική ή τεχνητή προέλευση του, τα λόμπι των πλουσίων που πλουτίζουν κι άλλο εν μέσω πανδημίας, και ποιος κολλάει ποιόν. Μας κάνουν να ξεχνάμε ότι, αφού είναι πανδημία, οποιοσδήποτε κολλάει τον οποιονδήποτε, διαφορετικά δεν είναι πανδημία. Έτσι δεν είναι;
Ο δέκτης της πληροφορίας τείνει να τη μεταφράζει σύμφωνα με τα δεδομένα που πιστεύει ότι αφορούν τον ίδιο. Φιλτράρει τις πληροφορίες μέσα από τα εγκατεστημένα φίλτρα που θεωρεί προσωπική του επιλογή χωρίς να φτάνει ποτέ στο σημείο να κρίνει που, πότε και πως δημιουργήθηκαν αυτά τα φίλτρα. Η εφαρμογή αυτών των φίλτρων στη περίπτωση του COVID 19 αφορούν τα βασικά ζητήματα ,την αιτία, τη πρόληψη και τη θεραπεία .
Σε αυτό το σημείο πρέπει να πάμε στους ιατρικούς εκφραστές των πρώτων. Η απαξίωση της επιστημονικής άποψης από τους ίδιους τους επιστήμονες, τουλάχιστον από αυτούς που προβάλλονται καθημερινά από τα κανάλια, με τις άστοχες οδηγίες- προτροπές, τα πισωγυρίσματα και τους σχεδόν ανεκδοτολογικούς μαθηματικούς ισχυρισμούς θολώνουν ακόμα περισσότερο τα νερά. Τόσο διφορούμενη δεν ήταν ούτε η Πυθία. Σα να την ακούω. ΗΞΕΙΣ, ΑΦΗΞΕΙΣ ΟΥ ΘΝΗΞΕΙΣ ΕΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ. Το κόμμα βάλτε το κατά βούληση. Αν και φαντάζομαι ότι όλοι θα το βάλουν πριν το ου.
Ο αστεϊσμός δεν έχει σε καμία περίπτωση τη πρόθεση να απαλύνει τη πρόθεση αυτών που ρίχνουν βολές κατά ριπάς στους πειθήνιους ακροατές-τηλεθεατές-ιντερνετικους χρήστες . Αντίθετα, έρχεται να επικρίνει αυτούς ,που αντί για το ρόλο του ειδικού επιστήμονα που θα έπρεπε να μιλάει λίγο και να δουλεύει πολύ, παίζουν το ρόλο του κομπάρσου σε ένα πολιτικό μονόπρακτο που εμείς καλούμαστε να το απορρίψουμε για να κατέβει από τη σκηνή το συντομότερο δυνατό.
Οι βασικοί παρατηρητές-θεατές, εμείς, σύμφωνα με το σενάριο, πρέπει να δεχτούμε το ρόλο του καρπαζοεισπράκτορα –μπιζ- και χωρίς αντίρρηση να χάσουμε την ισορροπία μας και να παραδοθούμε στον ίλιγγο της τυφλόμυγας που προκαλεί η διάσπαση προσοχής εξ’ αιτίας της τακτικής των προηγούμενων που επιδιώκουν κουρασμένοι,ζαλισμένοι αποπροσανατολισμένοι και μπουχτισμένοι να αποσυρθούμε ο καθένας στα ιδιαίτερα του. Στη πράξη δε διαφέρει σε τίποτα από τη παλιά δοκιμασμένη πρακτική της λοβοτομής, όχι σε ατομικό αλλά σε κοινωνικό επίπεδο.
Ας πάμε, λοιπόν, και στους πρώτους, τους άριστους, αυτούς που ψηφίζουν τα νομοσχέδια-παρακαταθήκη για τους επόμενους, όπως και αν ονομάζονται αυτοί , όπως έκαναν και οι προηγούμενοι, άλλωστε. Τόσοι μήνες πανδημία και ούτε ένα νομοσχέδιο για την ΥΓΕΙΑ. Ψηφίστηκαν νόμοι για αιολικά πάρκα, για καθυστερημένη απόδοση του Δώρου Πάσχα, για διαχείριση σκουπιδιών, για μετανάστες, για τα χρεωμένα-φτωχευμένα νοικοκυριά, για την είσπραξη οφειλών, για τις ΑΟΖ, για ΣΔΙΤ στις αστικές συγκοινωνίες και στα πάντα όλα, για τη πολεοδομία, για τη φορολογία, το παράνομο εμπόριο, λες και υπάρχει και νόμιμο, για την ηλεκτροκίνηση, για την ενέργεια, την ιδιωτική και τη δημόσια εκπαίδευση, για οπλοφορία ιδιωτικών εταιρειών φύλαξης και πιθανής σύμπραξης με την ΕΛΑΣ , για οπτικοακουστικά έργα, μάλλον για την ΕΥΠ είναι αυτό, για τη κεφαλαιαγορά, για τις πιστώσεις, για ελαστική εργασία κατά τη βούληση του εργοδότη, μέχρι και νόμος για τη Κύρωση της Συμφωνίας μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Δημοκρατίας του Περού για την πρόληψη της κλοπής, της παράνομης ανασκαφής και της παράνομης εισαγωγής, εξαγωγής, διακίνησης ή μεταβίβασης κυριότητας πολιτιστικών αγαθών και την απόδοσή τους, ουφ, ψηφίστηκε φυσικά και ο νόμος για τις Διαδηλώσεις , για πραγματική νομική ενίσχυση της Δωρεάν Υγείας, ουδέν.
Τα μέτρα για τη πανδημία αντιμετωπίζουν την κοινωνία σαν υποκείμενο νόσημα και τους εργαζομένους σαν κρούσματα που πρέπει να απομονωθούν για να μη μολύνουν τους ασυμπτωματικούς , δηλαδή αυτούς που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται μέχρι να γίνουν και αυτοί οικονομικά και εργασιακά μη-ενεργοί ,όπως λέει ο Υπουργός Εργασίας.
Εμείς θα το αφήσουμε αυτό να περάσει έτσι; Η πανδημία, σαν θαλάσσιο κήτος, καταπίνει μέσα σε μερικούς μήνες όσα δικαιώματα δεν κατάπιαν τα προηγούμενα μνημόνια. Εντείνει την αδικία και τις ανισότητες και λειτουργεί σαν προπέτασμα καπνού προκειμένου να κρύψει όσα επιδιώκουν να καλύψουν και να δικαιολογήσουν οι τρεις προαναφερθέντες παράγοντες.
Ποια πρέπει να είναι η θέση μας σε όλα αυτά; Πρέπει να ισορροπήσουμε . Φαίνεται απλό αλλά δεν είναι. Ο ιός είναι μια ευκαιρία, βοηθά να καταλάβουμε ότι ένα κοινό πρόβλημα πρέπει να ενώνει και όχι να χωρίζει και να απομονώνει τα μέλη μιας κοινωνίας. Δεν πρέπει να τούς αφήσουμε να μας πείσουν ότι είμαστε επικίνδυνοι για τον εαυτό μας και για τους άλλους. Τηρώντας τα μέτρα προστασίας πρέπει να βρούμε την ισορροπία μας και να συνεργαστούμε για μπορούμε να σταθούμε στο ύψος της περίστασης και να απευθύνουμε τη κριτική όχι στον εαυτό μας όπως επιδιώκεται μέσω του αφηγήματος της ατομικής ευθύνης που οδηγεί στη κοινωνική απομόνωση αλλά σε αυτούς που κινούν τα νήματα. Με αυτό τον τρόπο θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τις επιπτώσεις της πανδημίας και της πολιτικής εργαλειοποίησης της.
Γι αυτό, λοιπόν, η ισορροπία μπορεί να φαίνεται άχαρη άσκηση αλλά έχει τη χρησιμότητα της
