Δικαίωμα ψήφου στους νέους 17 ετών έδωσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για τις επερχόμενες εκλογές. Προσπαθεί έτσι να συνεχίσει να μας πουλάει ένα δήθεν δημοκρατικό προφίλ, ότι θέλει τάχα να έχει όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος δικαιώματα, ότι σκέφτεται τη νεολαία και άλλα τέτοια αριστερά.
Μα είναι κακό, θα ρωτούσε κάποιος, να ψηφίζει η νεολαία; Όχι, κακό δεν είναι, θα λέγαμε εμείς. Είναι, όμως, χυδαία υποκριτικό να καλεί η κυβέρνηση τη νεολαία «να πάρει τη ζωή της στα χέρια της», υποστηρίζοντας πως σε αυτό στοχεύει η αλλαγή του κατώτατου ορίου ηλικίας στο δικαίωμα ψήφου. Μας δίνει, λοιπόν, η κυβέρνηση δικαίωμα ψήφου. Φροντίζει, όμως, την ίδια ώρα να μας παίρνει με το άλλο χέρι μία σειρά από άλλα δικαιώματα. Μη μας πέσουν και πολλά και δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε την τόση ελευθερία...
Όλο το προηγούμενο διάστημα, η νεολαία βρέθηκε αντιμέτωπη με την επίθεση σε μία σειρά δικαιώματα και κατακτήσεις. Οι μαθητές, που τώρα τους καλούν για πρώτη φορά «να αποφασίσουν για το μέλλον τους», βλέπουν το δρόμο για την ένταξή τους στην Τριτοβάθμια να δυσκολεύει όλο και περισσότερο. Τα νομοσχέδια και οι νόμοι Γαβρόγλου και οι προτάσεις του υπουργείου έγιναν αιτία για κινητοποιήσεις, καθώς με αυτά εντείνεται ολοένα και περισσότερο η όρθωση ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση, καθώς λένε πιο καθαρά από ποτέ ότι όποιος δεν έχει να πληρώσει, θα δυσκολευτεί πολύ να ανταπεξέλθει στο νέο Λύκειο και στις αυξημένης δυσκολίας διπλές πανελλήνιες...
Και στο Πανεπιστήμιο, βέβαια, να κατορθώσει να φτάσει κανείς, θα δει πως και εκεί η κυβέρνηση -και το σύστημα που αυτή υπηρετεί- την ίδια κατεύθυνση προωθεί. Μέσα σε δύο χρόνια, είδαμε τον χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης να συρρικνώνεται δραματικά: σχολές συγχωνεύτηκαν, άλλες καταργήθηκαν, άλλες διασπάστηκαν ενώ για πρώτη φορά θεσπίστηκαν τα δίδακτρα για όλα τα μεταπτυχιακά, κοιτώντας προφανώς προς τα προπτυχιακά. Ταυτόχρονα το Προσοντολόγιο, εκτός από τους καθηγητές -αναπληρωτές και μη-, επηρεάζει άμεσα και τους φοιτητές, οι οποίοι βλέπουν το πτυχίο που πασχίζουν να πάρουν να μετατρέπεται απλά σε ένα ακόμα χαρτί που πρέπει να συμπληρωθεί από ένα μεταπτυχιακό, ένα διδακτορικό, 2-3 σεμινάρια και τραβά σκοινί. Τόσο, λοιπόν, κόπτονται για τα δικαιώματά μας, που η διάλυση του πτυχίου και η εμπέδωση της ανεργίας έχει γίνει μόνιμο μέλημά τους…
Εκτός, όμως, από τη νεολαία που σπουδάζει, υπάρχει και η νεολαία που από νωρίς εργάζεται. Επισιτισμός, ντελίβερι, πωλήτριες, τηλεφωνικά κέντρα, συνεργεία και σε μια σειρά ακόμα δουλειές-κάτεργα, εκεί βρίσκεται το κομμάτι εκείνο της νεολαίας που πρώτο καταλαβαίνει τι επιφυλάσσει το σύστημα για τον κόσμο της δουλειάς. Καταλαβαίνει από νωρίς τι σημαίνει επίθεση στο δικαίωμα στη δουλειά, τι σημαίνει εκμετάλλευση, απλήρωτη και μαύρη εργασία, μισθοί-χαρτζιλίκι, ανασφάλεια, ωράριο-λάστιχο, μαύρες υπερωρίες... Και κόντρα σε όσους θέλουν να μας πείσουν ότι «μόνο γι αυτό κάνετε», έχουμε ανάγκη να αγωνιστούμε για δουλειά και ζωή με δικαιώματα.
Αυτά είναι λίγα μόνο από όσα σαν νεολαία είδαμε και βιώσαμε το προηγούμενο διάστημα και θα συνεχίσουμε να βιώνουμε και το επόμενο. Και είναι αυτά και τα πολλά άλλα που καθιστούν ψεύτικες τις εκκλήσεις του ΣΥΡΙΖΑ «να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας». Γιατί ακριβώς αυτό φοβούνται αυτοί που φέρνουν όλα αυτά: την αντίδραση και την οργή της νεολαίας. Για αυτό και προσπαθούν να μας μάθουν να έχουμε σκυφτό το κεφάλι. Για αυτό και φέρνουν τα ΜΑΤ και καταστέλλουν τις διαδηλώσεις μας. Για αυτό και προωθούν τη φασιστικοποίηση της ζωής μας.
Είναι λοιπόν όλα αυτά που μας καλούν να γυρίσουμε την πλάτη τόσο στον ΣΥΡΙΖΑ όσο και στις υπόλοιπες δυνάμεις του συστήματος. Γιατί κανένας δεν πήρε ποτέ τη ζωή του στα χέρια του απλά ψηφίζοντας. Εμείς θεωρούμε πως ο μόνος δρόμος που έχει να βαδίσει η νεολαία για να διεκδικήσει τη ζωή της είναι αυτός της Αντίστασης και της Διεκδίκησης. Ο δρόμος του αγώνα. Παρεμβαίνουμε, λοιπόν, στις δημοτικές εκλογές χωρίς καμία αυταπάτη ότι τάχα μπορούμε να αλλάξουμε τις ζωές μας μέσα από τα δημοτικά συμβούλια, χωρίς καμία αυταπάτη ότι θα μας λύσουν τα προβλήματα κάποιοι ειδικοί. Παρεμβαίνουμε κόντρα στη λογική της ανάθεσης για να πούμε ότι οι απαντήσεις και οι «λύσεις» βρίσκονται στις μικρές και μεγάλες μάχες της επόμενης περιόδου.
Μα είναι κακό, θα ρωτούσε κάποιος, να ψηφίζει η νεολαία; Όχι, κακό δεν είναι, θα λέγαμε εμείς. Είναι, όμως, χυδαία υποκριτικό να καλεί η κυβέρνηση τη νεολαία «να πάρει τη ζωή της στα χέρια της», υποστηρίζοντας πως σε αυτό στοχεύει η αλλαγή του κατώτατου ορίου ηλικίας στο δικαίωμα ψήφου. Μας δίνει, λοιπόν, η κυβέρνηση δικαίωμα ψήφου. Φροντίζει, όμως, την ίδια ώρα να μας παίρνει με το άλλο χέρι μία σειρά από άλλα δικαιώματα. Μη μας πέσουν και πολλά και δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε την τόση ελευθερία...
Όλο το προηγούμενο διάστημα, η νεολαία βρέθηκε αντιμέτωπη με την επίθεση σε μία σειρά δικαιώματα και κατακτήσεις. Οι μαθητές, που τώρα τους καλούν για πρώτη φορά «να αποφασίσουν για το μέλλον τους», βλέπουν το δρόμο για την ένταξή τους στην Τριτοβάθμια να δυσκολεύει όλο και περισσότερο. Τα νομοσχέδια και οι νόμοι Γαβρόγλου και οι προτάσεις του υπουργείου έγιναν αιτία για κινητοποιήσεις, καθώς με αυτά εντείνεται ολοένα και περισσότερο η όρθωση ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση, καθώς λένε πιο καθαρά από ποτέ ότι όποιος δεν έχει να πληρώσει, θα δυσκολευτεί πολύ να ανταπεξέλθει στο νέο Λύκειο και στις αυξημένης δυσκολίας διπλές πανελλήνιες...
Και στο Πανεπιστήμιο, βέβαια, να κατορθώσει να φτάσει κανείς, θα δει πως και εκεί η κυβέρνηση -και το σύστημα που αυτή υπηρετεί- την ίδια κατεύθυνση προωθεί. Μέσα σε δύο χρόνια, είδαμε τον χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης να συρρικνώνεται δραματικά: σχολές συγχωνεύτηκαν, άλλες καταργήθηκαν, άλλες διασπάστηκαν ενώ για πρώτη φορά θεσπίστηκαν τα δίδακτρα για όλα τα μεταπτυχιακά, κοιτώντας προφανώς προς τα προπτυχιακά. Ταυτόχρονα το Προσοντολόγιο, εκτός από τους καθηγητές -αναπληρωτές και μη-, επηρεάζει άμεσα και τους φοιτητές, οι οποίοι βλέπουν το πτυχίο που πασχίζουν να πάρουν να μετατρέπεται απλά σε ένα ακόμα χαρτί που πρέπει να συμπληρωθεί από ένα μεταπτυχιακό, ένα διδακτορικό, 2-3 σεμινάρια και τραβά σκοινί. Τόσο, λοιπόν, κόπτονται για τα δικαιώματά μας, που η διάλυση του πτυχίου και η εμπέδωση της ανεργίας έχει γίνει μόνιμο μέλημά τους…
Εκτός, όμως, από τη νεολαία που σπουδάζει, υπάρχει και η νεολαία που από νωρίς εργάζεται. Επισιτισμός, ντελίβερι, πωλήτριες, τηλεφωνικά κέντρα, συνεργεία και σε μια σειρά ακόμα δουλειές-κάτεργα, εκεί βρίσκεται το κομμάτι εκείνο της νεολαίας που πρώτο καταλαβαίνει τι επιφυλάσσει το σύστημα για τον κόσμο της δουλειάς. Καταλαβαίνει από νωρίς τι σημαίνει επίθεση στο δικαίωμα στη δουλειά, τι σημαίνει εκμετάλλευση, απλήρωτη και μαύρη εργασία, μισθοί-χαρτζιλίκι, ανασφάλεια, ωράριο-λάστιχο, μαύρες υπερωρίες... Και κόντρα σε όσους θέλουν να μας πείσουν ότι «μόνο γι αυτό κάνετε», έχουμε ανάγκη να αγωνιστούμε για δουλειά και ζωή με δικαιώματα.
Αυτά είναι λίγα μόνο από όσα σαν νεολαία είδαμε και βιώσαμε το προηγούμενο διάστημα και θα συνεχίσουμε να βιώνουμε και το επόμενο. Και είναι αυτά και τα πολλά άλλα που καθιστούν ψεύτικες τις εκκλήσεις του ΣΥΡΙΖΑ «να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας». Γιατί ακριβώς αυτό φοβούνται αυτοί που φέρνουν όλα αυτά: την αντίδραση και την οργή της νεολαίας. Για αυτό και προσπαθούν να μας μάθουν να έχουμε σκυφτό το κεφάλι. Για αυτό και φέρνουν τα ΜΑΤ και καταστέλλουν τις διαδηλώσεις μας. Για αυτό και προωθούν τη φασιστικοποίηση της ζωής μας.
Είναι λοιπόν όλα αυτά που μας καλούν να γυρίσουμε την πλάτη τόσο στον ΣΥΡΙΖΑ όσο και στις υπόλοιπες δυνάμεις του συστήματος. Γιατί κανένας δεν πήρε ποτέ τη ζωή του στα χέρια του απλά ψηφίζοντας. Εμείς θεωρούμε πως ο μόνος δρόμος που έχει να βαδίσει η νεολαία για να διεκδικήσει τη ζωή της είναι αυτός της Αντίστασης και της Διεκδίκησης. Ο δρόμος του αγώνα. Παρεμβαίνουμε, λοιπόν, στις δημοτικές εκλογές χωρίς καμία αυταπάτη ότι τάχα μπορούμε να αλλάξουμε τις ζωές μας μέσα από τα δημοτικά συμβούλια, χωρίς καμία αυταπάτη ότι θα μας λύσουν τα προβλήματα κάποιοι ειδικοί. Παρεμβαίνουμε κόντρα στη λογική της ανάθεσης για να πούμε ότι οι απαντήσεις και οι «λύσεις» βρίσκονται στις μικρές και μεγάλες μάχες της επόμενης περιόδου.
