Πετρούπολη: Η «Ωραία Πύλος»

 

Με ανακούφιση ξεφύσηξε σύσσωμο το δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Πετρούπολης μετά τη διαβεβαίωση απο το αρμόδιο Υπουργείο ότι η δομή των προσφύγων δεν θα μεταφερθεί από τα Σεπόλια στην Πετρούπολη. Λίγες μέρες πριν από το δημοτικό συμβούλιο είχαν προηγηθεί συγκεντρώσεις και πορείες εναντίον της δημιουργίας της δομής από «αγανακτισμένους» κατοίκους και εισαγόμενους κλακαδόρους που ως σκοπό τους είχαν την περαιτέρω δημιουργία έντασης για να φανεί πως υπάρχει λαϊκή αγανάκτηση. Τις κορώνες κατά των ΜΚΟ τις διαδέχτηκαν οι κατηγορίες κατά της δημοτικής αρχής για χρηματισμό, στολισμένες με αντικομμουνιστικά σχόλια που αφορούσαν τις διατροφικές συνήθειες αυτών που φώναζαν "κομμούνια θα σας φάμε."

Το συγκεκριμένο περιστατικό για τη μεταφορά της δομής έβγαλε στην επιφάνεια κάμποσα ακροδεξιά αντανακλαστικά, αλλά και την αδυναμία της Λαϊκής Συσπείρωσης (στην οποία πρόσκειται ο δήμαρχος) να μιλήσει ξεκάθαρα για το προσφυγικό.

Ο δήμαρχος, στην προσπάθεια του να ισορροπήσει ανάμεσα στην θεσμική του θέση, την κομματική άποψη για το προσφυγικό και τη θέση για τις ΜΚΟ, με τον φόβο μην «σπάσει αυγά» κρύφτηκε πίσω από την αστική νομιμότητα. Όπως δήλωσε στην αρχή του δημοτικού συμβουλίου, είχε ζητήσει αστυνομική προστασία για να αποτραπούν πιθανά προβλήματα από την ταυτόχρονη παρουσία αντίπαλων ομάδων. Για τους πρόσφυγες είπε χαρακτηριστικά πως θα έπρεπε να υπάρχουν κρατικές δομές που να εξασφαλίζουν την καλή διαβίωση και ένταξη τους στην κοινωνία. Τέτοιες δομές υπάρχουν και δεν είναι άλλες από τα Hot Spots «δημοκρατίας και ανθρωπισμού» που έχει δημιουργήσει η Ε.Ε. στην ελληνική επικράτεια με τα ψηλά συρματοπλέγματα και τα τουρνικέ ελέγχου όσων παίρνουν άδεια να βγούνε. Δηλαδή, εάν υπήρχε μία τέτοια δομή, η Πετρούπολη θα μπορούσε να φιλοξενήσει αυτούς τούς τριάντα πρόσφυγες ή έστω μια δομή ένταξης όπου θα λαμβάνονταν υπόψιν οι ανάγκες των ασυνόδευτων ανηλίκων προσφύγων; Θα μπορούσε να έχει τον συμβολικό τίτλο η "Ωραία Πύλος" όπου περήφανα το Ελληνικό κράτος που τόσο εμπιστεύεται ο δήμαρχος τακτοποίησε εφάπαξ τις υπαρξιακές αναζητήσεις των προσφύγων πνίγοντας τις αγωνίες και τα άγχη τους στα γαλάζια νερά της Μεσογείου.

Τι να πει κανείς; Είναι καλό παιδί και εύπιστος ο Δήμαρχος.

Τ. Τσ.

5 Σπασμένες Κάμερες, Ένα Μάτι, Ένας Λαός. (Με αφορμή την προβολή του ντοκιμαντέρ που διάλεξε η Πρωτοβουλία στα Βόρεια)

 

Το υλικό του ντοκιμαντέρ παρόλο που έχει υποστεί επεξεργασία και μοντάζ, που σημαίνει ότι έχει γίνει επιλογή σκηνών είναι μία  κοντινή και αντικειμενική ματιά όσον αφορά την εποχή που διαπραγματεύεται δηλαδή τα 6 χρόνια από το 2004 έως το 2010 και την μορφή της ειρηνικής αντίστασης και διεκδίκησης που επέλεξαν οι Παλαιστίνιοι σε σχέση με την συνεχιζόμενη καταπίεση που δέχονταν από το φασιστικό-σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ.

Η σκηνή απλής καθημερινότητας όπως αυτή όπου η σύζυγος του κινηματογραφιστή  απλώνει την μπουγάδα και το χαλί στην ταράτσα καθώς τριγύρω ακούγονται πυροβολισμοί ακολουθείται από τις σκηνές διαδήλωσης των κατοίκων του χωριού που προσπαθούν να αποτρέψουν το στήσιμο ενός φράχτη. Ενός φράχτη που σημαίνει συρρίκνωση της κοινότητας, αποκοπή από τα χωράφια που τους εξασφαλίζουν τη διαβίωση και προπαντός αποδοχή της κυριαρχίας του Ισραήλ και των εποίκων που βήμα-βήμα εξαπλώνουν τα σύνορα του. Ενός κράτους που έχει διατηρήσει για τον εαυτό του το δικαίωμα να μην έχει διακηρυγμένα σύνορα, πράγμα που του δίνει το δικαίωμα κάθε φορά να τα ξαναορίζει, κυριολεκτικά με το αίμα των Παλαιστινίων.

Όλα αυτά γίνονται στην Δυτική Όχθη που διοικεί η Παλαιστινιακή Αρχή, που με την απουσία της δείχνει της υποταγή της στο ρόλο που της ανέθεσαν οι ΗΠΑ με τη Συμφωνία του Όσλο. Οι καθημερινές διαδηλώσεις που οι ίδιοι οι κάτοικοι οργανώνουν και συμμετέχουν μαζί με τα παιδιά τους έχουν ειρηνικό χαρακτήρα αλλά και χαρακτήρα αντιπαράθεσης με τον Ισραηλινό στρατό που απαντάει με κρότου λάμψης, δακρυγόνα, πλαστικές σφαίρες και εντέλει με πραγματικά πυρά για να κάμψει το ηθικό των Παλαιστινίων που επιμένουν να διεκδικούν τον τόπο τους και την ζωή τους.

Στρυμωγμένοι ανάμεσα στο δολοφονικό κράτος του Ισραήλ και την προδοτική Παλαιστινιακή Αρχή, οι Παλαιστίνιοι προσπαθούν να θέσουν τους δικούς τους  όρους για να καταφέρουν να ζήσουν και να τινάξουν από πάνω τους το ζυγό που τους έχουν επιβάλει οι Ιμπεριαλιστές. Οι κάμερες γίνονται και αυτές θύματα της σιωνιστικής βίας μιας και καταγράφουν ό,τι το μάτι βλέπει και ο λαός διεκδικεί. Η κλιμάκωση της βίας του Ισραήλ φέρνει συλλήψεις, τραυματισμούς και εντέλει δολοφονίες που αναγκαστικά φέρνουν στην επιφάνεια ένα ερώτημα που ακούγεται στο ντοκιμαντέρ. «Έως πότε οι διαδηλώσεις θα είναι ειρηνικές;»

Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα την έχει δώσει πολλές φορές με πολλούς τρόπους ο Παλαιστινιακός λαός, αλλά η ηχηρότερη ήταν αυτή της 7^ης Οκτωβρίου. Το Ισραήλ, βολεμένο πίσω από το ίδιο του το αφήγημα, αυτό της απόλυτης κυριαρχίας και της προηγμένης τεχνολογίας, που έχει καταφέρει να πνίγει οποιαδήποτε φωνή και ατάραχο να σκοτώνει, την ώρα που στήνει, δίπλα στο τείχος, ρέιβ πάρτυ Εβραίων που καλεί όλο τον κόσμο για να τους προσηλυτίσει στη φασιστική του ιδεολογία, δέχεται την επίθεση των Παλαιστινίων της Γάζας. Μια επίθεση που δεν είναι τυχαία δεν είναι αυθόρμητη, αλλά οργανωμένη και αποτελεσματική. Στόχος είναι η σύλληψη ομήρων ώστε να χρησιμοποιηθούν ως διαπραγματευτικό χαρτί για την απελευθέρωση μερικών από τους χιλιάδες Παλαιστίνιους φυλακισμένους. Η αντίδραση του Ισραήλ έδειξε το σοκ που προκάλεσε το χτύπημα. Όσο και αν τα ΜΜΕ προσπάθησαν να το κρύψουν, οι ίδιοι στη συνέχεια ισοπέδωσαν και σκότωσαν ό,τι κινούνταν στα δήθεν κιμπούτζ. Εφάρμοσαν το Hannibal Directive που συνοψίζεται στο «καλύτερα νεκρός πάρα ζωντανός Ισραηλινός». Για τους άλλους ούτε λόγος!

Ο Αγώνας αλλά και η αγωνία των Παλαιστινίων διαρκεί μέχρι σήμερα. Οι ισραηλινοί φασίστες δεν χτυπάνε τυχαία αλλά εντελώς στοχευμένα, σκοτώνοντας το μέλλον των Παλαιστινίων. Τα 16000 επιβεβαιωμένα σκοτωμένα παιδιά, τα 20000 που αγνοούνται και οι 17000 σκοτωμένες γυναίκες δεν είναι παράπλευρες απώλειες, όπως είναι ο αμερικάνικος ευφημισμός. Είναι ο κύριος στόχος επειδή ξέρουν πως Χαμας είναι οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι.

Φανταστείτε τη λύσσα ενός μηχανισμού δισεκατομμυρίων να αναγκάζεται να πολεμήσει με ένα αντίπαλο που δεν φοράει κράνος, αρβύλες, επιγονατίδες, δεν έχει τανκς και αεροπλάνα, αλλά φοράει παντόφλες, φόρμες, μπλουζάκια και καπέλα και που περήφανα τούς γράφει εκεί που δεν πιάνει μελάνι.

Αποκαλούν τη Χαμάς τρομοκρατική οργάνωση. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ο τρομοκράτης φαίνεται από τα ρούχα του. Ποιός είναι τρομοκράτης; Αυτός που φοράει παντόφλες και φόρμα ή ο σαν αστακός εξοπλισμένος στρατιώτης των Σιωνιστών; Αυτός που βομβαρδίζει και ισοπεδώνει ολόκληρες συνοικίες ή αυτός που αντιστέκετε; Την απάντηση την ξέρουμε όλοι μας.

Αναγκάστηκε να παραδεχτεί ο εκπρόσωπος του Ισρ. Στρατού πως «δεν είναι δυνατόν το Ισραήλ να εξαλείψει την Χαμάς». Αυτό δεν είναι δυνατόν, επειδή Χαμάς είναι όλος ο Παλαιστινιακός λαός.

Οι Παλαιστίνιοι με την επιμονή τους, πληρώνοντας το τίμημα, δεν φεύγουν, δεν εγκαταλείπουν τον αγώνα για ελευθερία και με αυτήν την αγωνιστικότητα δείχνουν το δρόμο και στους υπόλοιπους λαούς!!!

Τ. Τσ.

The second invasion of al-Shuja’iyya is a war of attrition