Όχι στις συγχωνεύσεις σχολείων

 

ΔΩΡΕΑΝ ΔΗΜΌΣΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

11 χρόνια από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα! ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 18/9 ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ!!!

 

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 

ΤΕΤΑΡΤΗ 18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 

18:00 ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

"Γέφυρες: Ελλάδα-Ισραήλ-Παλαιστίνη"

 Πώς με μια συναυλία συγκαλύπτεται μια γενοκτονία

Αχ αυτή η τέχνη!!!

Εάν ψάξεις, δύσκολα μπορείς να βρεις κάποιον που να μην του αρέσει η τέχνη σε κάποια εκδοχή της. θα βρεις αυτούς που τους εκφράζει το λαϊκό ή το σκυλάδικο, το ροκ, το τέκνο, τα δημοτικά, το έντεχνο ή κάποια μορφή οπτικής αναπαράστασης όπως είναι ο κινηματογράφος, το θέατρο, η γλυπτική, η ζωγραφική σε όλες τις πιθανές τάσεις. Σ αυτήν την αναζήτηση, βέβαια, γίνεται αντιληπτός και ο πολιτικός ρόλος που παίζει η τέχνη, πράγμα που οι «ψαγμένοι» διαλέγουν να παραβλέπουν και οι εύπιστοι να αγνοούν. Ο εύπιστος μπορεί να έχει την φαινομενικά επαρκή δικαιολογία της «άγνοιας». Ο «ψαγμένος», όμως, δεν έχει καμία, μιας και με την αμιγώς πολιτική του άποψη, δικαιολογεί, φτιασιδώνει και εν τέλει αθωώνει την πολιτική του συστήματος στο οποίο ζούμε.

Αφορμή για τα παραπάνω είναι η διαφήμιση της συναυλίας που θα παρουσιαστεί στα πλαίσια του προγράμματος του Ηρωδείου το ερχόμενο φθινόπωρο.

"Γέφυρες: Ελλάδα-Ισραήλ-Παλαιστίνη" είναι ο τίτλος της συναυλίας της Ευανθίας Ρεμπούτσικα της Πολίτικης ή πολιτικής Κουζίνας, ενώ στην πραγματικότητα η συναυλία θα έπρεπε να λέγεται «Πολιτικό Πλυντήριο».

Συναυλία εγκεκριμένη από το Ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού, ξεπλένει-συγκαλύπτει την γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού από το φασιστικό κράτος του Ισραήλ, αναγνωρίζοντας και στηρίζοντας έτσι χωρίς περιστροφές το σιωνιστικό κράτος, μαζί με τους Αμερικανούς και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, τα όπλα των οποίων έχουν μέχρι στιγμής δολοφονήσει δεκάδες χιλιάδες παλαιστινίους.

Σε καμιά περίπτωση πολιτιστικές εκδηλώσεις τέτοιου είδους δεν μπορούν να πραγματοποιούνται στο όνομα των λαών γενικά και αόριστα νομιμοποιώντας και εξισώνοντας το κράτος δολοφόνο με τα εκατομμύρια των ξεριζωμένων και κατατρεγμένων παλαιστινίων.

Οι λαοί δεν χρειάζονται κανένα καλλιτέχνη για να σταθούν αλληλέγγυοι ο ένας στον άλλο. Οι λαοί χρειάζεται να συνειδητοποιήσουν τη δύναμη τους και ο αγώνας-αντίσταση του Παλαιστινιακού λαού δείχνει το δρόμο και τον τρόπο. Αυτό δεν πρόκειται να το κάνει ποτέ καμία συναυλία και καμία νοσταλγική Μελωδία. Όσο για την "Παλαιστίνια" τραγουδίστρια Mira Awad δεν αυτοπροσδιορίζεται καν ως Παλαιστίνια αλλά ως Αραβοϊσραηλινή, είναι τηλεπερσόνα της Ισραηλινής τηλεόρασης και εκπροσώπησε το Ισραήλ το 2009 το Ισραήλ στην Νατοϊκής έμπνευσης και δημιουργίας Eurovision. Αυτό τα λέει όλα.

Βέβαια, η αλληλεγγύη στους τρεις λαούς έχει και το «αντίτιμό» της. Οι VIP θέσεις κοστίζουν 100euro και κατεβαίνουν κλιμακωτά μέχρι τα 15euro για ΑΜΕΑ. Ακριβώς πριν αυτή την κατηγορία με 20euro είναι η ζώνη περιορισμένης ορατότητας για τα «έντεχνα», αλλά σχεδόν άφραγκα φτωχαδάκια. Αυτό που αυτές οι συναυλίες αφήνουν σε απεριόριστη έλλειψη ορατότητας και πλήρους συγκάλυψης, είναι η πραγματικότητα ενός λαού που δεν θα ακούσει ποτέ τις νοσταλγικές νότες του βιολιού της Ρεμπούτσικα, καθώς τις θάβουν κάτω από τις μαζικές δολοφονίες και τα ερείπια, οι βόμβες και η πολιτική των Ιμπεριαλιστών και του εξαρτημένου Ελληνικού κράτους.

Τ.Τ.

Πετρούπολη: Η «Ωραία Πύλος»

 

Με ανακούφιση ξεφύσηξε σύσσωμο το δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Πετρούπολης μετά τη διαβεβαίωση απο το αρμόδιο Υπουργείο ότι η δομή των προσφύγων δεν θα μεταφερθεί από τα Σεπόλια στην Πετρούπολη. Λίγες μέρες πριν από το δημοτικό συμβούλιο είχαν προηγηθεί συγκεντρώσεις και πορείες εναντίον της δημιουργίας της δομής από «αγανακτισμένους» κατοίκους και εισαγόμενους κλακαδόρους που ως σκοπό τους είχαν την περαιτέρω δημιουργία έντασης για να φανεί πως υπάρχει λαϊκή αγανάκτηση. Τις κορώνες κατά των ΜΚΟ τις διαδέχτηκαν οι κατηγορίες κατά της δημοτικής αρχής για χρηματισμό, στολισμένες με αντικομμουνιστικά σχόλια που αφορούσαν τις διατροφικές συνήθειες αυτών που φώναζαν "κομμούνια θα σας φάμε."

Το συγκεκριμένο περιστατικό για τη μεταφορά της δομής έβγαλε στην επιφάνεια κάμποσα ακροδεξιά αντανακλαστικά, αλλά και την αδυναμία της Λαϊκής Συσπείρωσης (στην οποία πρόσκειται ο δήμαρχος) να μιλήσει ξεκάθαρα για το προσφυγικό.

Ο δήμαρχος, στην προσπάθεια του να ισορροπήσει ανάμεσα στην θεσμική του θέση, την κομματική άποψη για το προσφυγικό και τη θέση για τις ΜΚΟ, με τον φόβο μην «σπάσει αυγά» κρύφτηκε πίσω από την αστική νομιμότητα. Όπως δήλωσε στην αρχή του δημοτικού συμβουλίου, είχε ζητήσει αστυνομική προστασία για να αποτραπούν πιθανά προβλήματα από την ταυτόχρονη παρουσία αντίπαλων ομάδων. Για τους πρόσφυγες είπε χαρακτηριστικά πως θα έπρεπε να υπάρχουν κρατικές δομές που να εξασφαλίζουν την καλή διαβίωση και ένταξη τους στην κοινωνία. Τέτοιες δομές υπάρχουν και δεν είναι άλλες από τα Hot Spots «δημοκρατίας και ανθρωπισμού» που έχει δημιουργήσει η Ε.Ε. στην ελληνική επικράτεια με τα ψηλά συρματοπλέγματα και τα τουρνικέ ελέγχου όσων παίρνουν άδεια να βγούνε. Δηλαδή, εάν υπήρχε μία τέτοια δομή, η Πετρούπολη θα μπορούσε να φιλοξενήσει αυτούς τούς τριάντα πρόσφυγες ή έστω μια δομή ένταξης όπου θα λαμβάνονταν υπόψιν οι ανάγκες των ασυνόδευτων ανηλίκων προσφύγων; Θα μπορούσε να έχει τον συμβολικό τίτλο η "Ωραία Πύλος" όπου περήφανα το Ελληνικό κράτος που τόσο εμπιστεύεται ο δήμαρχος τακτοποίησε εφάπαξ τις υπαρξιακές αναζητήσεις των προσφύγων πνίγοντας τις αγωνίες και τα άγχη τους στα γαλάζια νερά της Μεσογείου.

Τι να πει κανείς; Είναι καλό παιδί και εύπιστος ο Δήμαρχος.

Τ. Τσ.

5 Σπασμένες Κάμερες, Ένα Μάτι, Ένας Λαός. (Με αφορμή την προβολή του ντοκιμαντέρ που διάλεξε η Πρωτοβουλία στα Βόρεια)

 

Το υλικό του ντοκιμαντέρ παρόλο που έχει υποστεί επεξεργασία και μοντάζ, που σημαίνει ότι έχει γίνει επιλογή σκηνών είναι μία  κοντινή και αντικειμενική ματιά όσον αφορά την εποχή που διαπραγματεύεται δηλαδή τα 6 χρόνια από το 2004 έως το 2010 και την μορφή της ειρηνικής αντίστασης και διεκδίκησης που επέλεξαν οι Παλαιστίνιοι σε σχέση με την συνεχιζόμενη καταπίεση που δέχονταν από το φασιστικό-σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ.

Η σκηνή απλής καθημερινότητας όπως αυτή όπου η σύζυγος του κινηματογραφιστή  απλώνει την μπουγάδα και το χαλί στην ταράτσα καθώς τριγύρω ακούγονται πυροβολισμοί ακολουθείται από τις σκηνές διαδήλωσης των κατοίκων του χωριού που προσπαθούν να αποτρέψουν το στήσιμο ενός φράχτη. Ενός φράχτη που σημαίνει συρρίκνωση της κοινότητας, αποκοπή από τα χωράφια που τους εξασφαλίζουν τη διαβίωση και προπαντός αποδοχή της κυριαρχίας του Ισραήλ και των εποίκων που βήμα-βήμα εξαπλώνουν τα σύνορα του. Ενός κράτους που έχει διατηρήσει για τον εαυτό του το δικαίωμα να μην έχει διακηρυγμένα σύνορα, πράγμα που του δίνει το δικαίωμα κάθε φορά να τα ξαναορίζει, κυριολεκτικά με το αίμα των Παλαιστινίων.

Όλα αυτά γίνονται στην Δυτική Όχθη που διοικεί η Παλαιστινιακή Αρχή, που με την απουσία της δείχνει της υποταγή της στο ρόλο που της ανέθεσαν οι ΗΠΑ με τη Συμφωνία του Όσλο. Οι καθημερινές διαδηλώσεις που οι ίδιοι οι κάτοικοι οργανώνουν και συμμετέχουν μαζί με τα παιδιά τους έχουν ειρηνικό χαρακτήρα αλλά και χαρακτήρα αντιπαράθεσης με τον Ισραηλινό στρατό που απαντάει με κρότου λάμψης, δακρυγόνα, πλαστικές σφαίρες και εντέλει με πραγματικά πυρά για να κάμψει το ηθικό των Παλαιστινίων που επιμένουν να διεκδικούν τον τόπο τους και την ζωή τους.

Στρυμωγμένοι ανάμεσα στο δολοφονικό κράτος του Ισραήλ και την προδοτική Παλαιστινιακή Αρχή, οι Παλαιστίνιοι προσπαθούν να θέσουν τους δικούς τους  όρους για να καταφέρουν να ζήσουν και να τινάξουν από πάνω τους το ζυγό που τους έχουν επιβάλει οι Ιμπεριαλιστές. Οι κάμερες γίνονται και αυτές θύματα της σιωνιστικής βίας μιας και καταγράφουν ό,τι το μάτι βλέπει και ο λαός διεκδικεί. Η κλιμάκωση της βίας του Ισραήλ φέρνει συλλήψεις, τραυματισμούς και εντέλει δολοφονίες που αναγκαστικά φέρνουν στην επιφάνεια ένα ερώτημα που ακούγεται στο ντοκιμαντέρ. «Έως πότε οι διαδηλώσεις θα είναι ειρηνικές;»

Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα την έχει δώσει πολλές φορές με πολλούς τρόπους ο Παλαιστινιακός λαός, αλλά η ηχηρότερη ήταν αυτή της 7^ης Οκτωβρίου. Το Ισραήλ, βολεμένο πίσω από το ίδιο του το αφήγημα, αυτό της απόλυτης κυριαρχίας και της προηγμένης τεχνολογίας, που έχει καταφέρει να πνίγει οποιαδήποτε φωνή και ατάραχο να σκοτώνει, την ώρα που στήνει, δίπλα στο τείχος, ρέιβ πάρτυ Εβραίων που καλεί όλο τον κόσμο για να τους προσηλυτίσει στη φασιστική του ιδεολογία, δέχεται την επίθεση των Παλαιστινίων της Γάζας. Μια επίθεση που δεν είναι τυχαία δεν είναι αυθόρμητη, αλλά οργανωμένη και αποτελεσματική. Στόχος είναι η σύλληψη ομήρων ώστε να χρησιμοποιηθούν ως διαπραγματευτικό χαρτί για την απελευθέρωση μερικών από τους χιλιάδες Παλαιστίνιους φυλακισμένους. Η αντίδραση του Ισραήλ έδειξε το σοκ που προκάλεσε το χτύπημα. Όσο και αν τα ΜΜΕ προσπάθησαν να το κρύψουν, οι ίδιοι στη συνέχεια ισοπέδωσαν και σκότωσαν ό,τι κινούνταν στα δήθεν κιμπούτζ. Εφάρμοσαν το Hannibal Directive που συνοψίζεται στο «καλύτερα νεκρός πάρα ζωντανός Ισραηλινός». Για τους άλλους ούτε λόγος!

Ο Αγώνας αλλά και η αγωνία των Παλαιστινίων διαρκεί μέχρι σήμερα. Οι ισραηλινοί φασίστες δεν χτυπάνε τυχαία αλλά εντελώς στοχευμένα, σκοτώνοντας το μέλλον των Παλαιστινίων. Τα 16000 επιβεβαιωμένα σκοτωμένα παιδιά, τα 20000 που αγνοούνται και οι 17000 σκοτωμένες γυναίκες δεν είναι παράπλευρες απώλειες, όπως είναι ο αμερικάνικος ευφημισμός. Είναι ο κύριος στόχος επειδή ξέρουν πως Χαμας είναι οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι.

Φανταστείτε τη λύσσα ενός μηχανισμού δισεκατομμυρίων να αναγκάζεται να πολεμήσει με ένα αντίπαλο που δεν φοράει κράνος, αρβύλες, επιγονατίδες, δεν έχει τανκς και αεροπλάνα, αλλά φοράει παντόφλες, φόρμες, μπλουζάκια και καπέλα και που περήφανα τούς γράφει εκεί που δεν πιάνει μελάνι.

Αποκαλούν τη Χαμάς τρομοκρατική οργάνωση. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ο τρομοκράτης φαίνεται από τα ρούχα του. Ποιός είναι τρομοκράτης; Αυτός που φοράει παντόφλες και φόρμα ή ο σαν αστακός εξοπλισμένος στρατιώτης των Σιωνιστών; Αυτός που βομβαρδίζει και ισοπεδώνει ολόκληρες συνοικίες ή αυτός που αντιστέκετε; Την απάντηση την ξέρουμε όλοι μας.

Αναγκάστηκε να παραδεχτεί ο εκπρόσωπος του Ισρ. Στρατού πως «δεν είναι δυνατόν το Ισραήλ να εξαλείψει την Χαμάς». Αυτό δεν είναι δυνατόν, επειδή Χαμάς είναι όλος ο Παλαιστινιακός λαός.

Οι Παλαιστίνιοι με την επιμονή τους, πληρώνοντας το τίμημα, δεν φεύγουν, δεν εγκαταλείπουν τον αγώνα για ελευθερία και με αυτήν την αγωνιστικότητα δείχνουν το δρόμο και στους υπόλοιπους λαούς!!!

Τ. Τσ.

The second invasion of al-Shuja’iyya is a war of attrition

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ : Η "σφαγή" στις πανελλαδικές εξετάσεις

Στις 14 Ιουνίου, με πρωτοβουλία γονέων και εκπαιδευτικών, δημοσιεύτηκε κείμενο καταγγελία με τίτλο «Σφαγή στις πανελλαδικές εξετάσεις: λάθος ή στοχευμένη;». Η μεγάλη και άμεση ανταπόκριση που βρήκε, μέσα σε λίγες ημέρες, είναι πολύ ελπιδοφόρα. Επιβεβαιώνει ότι το πρόβλημα είναι πραγματικό και αναζητά λύση. Οι πάνω από 3.000 υπογραφές και η δημοσιότητα που πήρε, καταγράφουν την αγανάκτηση απέναντι σε ένα σύστημα άδικο και μας υποχρεώνουν να πάρουμε πρωτοβουλίες προκειμένου να μπορέσει να εκφραστεί και να διεκδικήσει. Για αυτό καλούμε σε ανοιχτή σύσκεψη όσες και όσους στήριξαν με την υπογραφή τους αυτή την πρωτοβουλία, αλλά και όσους θέλουν να συμβάλουν στην αντιμετώπιση του ζητήματος: συλλόγους γονέων, μαθητές, συλλόγους εκπαιδευτικών, συλλογικότητες και σχήματα, για να οργανώσουμε τις επόμενες δράσεις μας.

Το αίτημα να μην ισχύσει η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής (ΕΒΕ) ήταν δίκαιο από την αρχή της ψήφισής του και πλέον είναι επιτακτικό. Η "σφαγή" στις πανελλαδικές εξετάσεις, σε συνδυασμό με την ΕΒΕ, αφήνουν χιλιάδες υποψήφιους εκτός των πανεπιστημίων. Να παλέψουμε όλοι μαζί ώστε να μην ισχύσει η ΕΒΕ, για να μπορέσουν τα παιδιά του λαού να αποκτήσουν πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Η αφόρητη πίεση που δεχόμαστε, μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί, δεν μπορεί να μείνει βουβή και αναζητά να εκφραστεί και να διεκδικήσει. Χρειάζεται να πάρουμε πρωτοβουλίες ενάντια στην πολιτική που επιτίθεται στο δικαίωμα στη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση και με αυταρχικό τρόπο μεθοδεύει την κατάργησή της.

Καλούμε σε ανοιχτή σύσκεψη

την Τετάρτη 26 Ιουνίου, στις 7.30 μμ,

στο Πάρκο Ελευθερίας (στάση μετρό Μέγαρο Μουσικής)

«ΣΦΑΓΗ» ΣΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ: λάθος ή στοχευμένη;

«Οι πολίτες μας είπαν “σας εμπιστευόμαστε αλλά προσπαθήστε περισσότερο”». (δήλωση Μητσοτάκη το βράδυ των Ευρωεκλογών)

Και προσπάθησαν. Τρείς μέρες μετά, στις 12-6, στη Φυσική των πανελλαδικών εξετάσεων, έβαλαν τα χειρότερα θέματα από το 1993, πετώντας χιλιάδες παιδιά από την τριτοβάθμια εκπαίδευση και ακυρώνοντας, σε ένα τρίωρο, όλη την προσπάθεια αυτών και των οικογενειών τους.

Είμαστε εκπαιδευτικοί και γονείς και είμαστε πολύ εξοργισμένοι, γιατί μετά από σχεδόν τρία χρόνια, κόπων και στερήσεων και μάλιστα κάτω από τις πιο άγριες συνθήκες ακρίβειας, ανεργίας και φτώχειας, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια πρωτοφανή «σφαγή» των παιδιών μας.

Ποια νοσηρή φαντασία σκέφτηκε αυτά τα θέματα; Ποιος νοσηρός νους αποφάσισε το πρωί της  12ης Ιουνίου ότι χιλιάδες παιδιά θα πρέπει να βγουν κλαίγοντας από τις σχολικές αίθουσες; Προφανώς κάποιος που συνειδητά χαρατσώνει τα παιδιά και σε σχέση με το τι διδάσκεται και πώς στα ελληνικά σχολεία. Κάποιος που δεν έχει καμία σχέση με τον καθημερινό αγώνα των εκπαιδευτικών, που κάτω από συνθήκες εντατικοποίησης, τρομοκρατίας, διώξεων και εκφοβισμού δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για να προετοιμάσουν σωστά τα παιδιά μας. Κάποιος που δεν έχει καμία σχέση με την αγωνία των παιδιών μας που βλέπουν την είσοδό τους στη τριτοβάθμια εκπαίδευση ως μονόδρομο για ένα καλύτερο μέλλον. Και δεν ήταν μόνο η Φυσική. Ήταν και η Ιστορία, η Βιολογία, τα Μαθηματικά που είχαν προηγηθεί…

Είμαστε εξοργισμένοι γιατί καταλαβαίνουμε ότι ο στόχος δεν ήταν απλά ένα επίπεδο δυσκολίας για να φανεί ο «καλός» μαθητής, χαρακτηρισμός που έτσι κι αλλιώς μας βρίσκει αντίθετους.

Η επιλογή των συγκεκριμενών θεμάτων, που κανένας μαθητής δεν θα μπορούσε  να απαντήσει σε διάστημα τριών ωρών και μάλιστα υπό συνθήκες ακραίου καύσωνα σε σχολεία χωρίς τις στοιχειώδεις υποδομές (ανεμιστήρες, κλιματιστικά), είχε στόχευση κατ’ αρχάς, ιδεολογική. Ήθελε να πλήξει τη νεολαία. Εξάλλου, η κυβέρνηση έχει δείξει πόσο πολύ την «αγαπά». Το έχει δείξει με τις πάνοπλες δυνάμεις καταστολής που παρατάσσει απέναντί της και τα αυταρχικά μέτρα με τα οποία την βομβαρδίζει. Καθόλου τυχαία, αφού αυτή η νεολαία της έχει γυρίσει την πλάτη και συμμετείχε, όλο το προηγούμενο διάστημα, κατά χιλιάδες, σε καταλήψεις και διαδηλώσεις για το έγκλημα των Τεμπών και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Είναι η ίδια νεολαία, που σε όλο τον κόσμο εκφράζει την αλληλεγγύη της στον παλαιστινιακό λαό και στις πρόσφατες εκλογές προτίμησε την αποχή.

Οι πανελλαδικές εξετάσεις, πόσο μάλλον αν συνοδεύονται από θέματα «ευφάνταστα» και αυξημένης δυσκολίας, αποτελούν τον τελικό από μια σειρά εξοντωτικών ταξικών φραγμών που ξεκινούν ακόμα και από το δημοτικό σχολείο και έχουν στόχο να πετάξουν τα παιδιά μας από την δημόσια δωρεάν εκπαίδευση. Εξ’ ου και η «ιερότητα» με την οποία πραγματοποιούνται ακόμα και υπό συνθήκες ακραίου καύσωνα, όπου εκπαιδευτικοί κλήθηκαν εσπευσμένα να συνδέουν κλιματιστικά το προηγούμενο βράδυ και γονείς να φέρουν ανεμιστήρες. Σε συνθήκες όπου όλο το δημόσιο υπολειτουργούσε και τα δημοτικά σχολεία έκλεισαν λόγω ζέστης, οι πανελλαδικές έπρεπε να γίνουν και μάλιστα με τον πιο εξοντωτικό και απάνθρωπο τρόπο.

Είμαστε εξοργισμένοι γιατί καταλαβαίνουμε ότι η στόχευση είναι και πολιτική. Να νομιμοποιήσει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια στις συνειδήσεις του λαού, που επιμένει στο αυτονόητο δικαίωμα για δημόσια και δωρεάν παιδεία και βγήκε στο δρόμο αντιδρώντας σε αυτά. Και να εμπεδωθεί μετά από διαδοχικές αποτυχίες, όπου όλη η προετοιμασία και το κόστος αυτής θα «πετάγεται στα σκουπίδια», ως φυσιολογικός ο δρόμος για το ιδιωτικό πανεπιστήμιο, το κολλέγιο ή το εξωτερικό. Φυσιολογικός βέβαια για τους λίγους που μπορούν να το υποστηρίξουν, ενώ για τους πολλούς η «εναλλακτική» αυτή, είναι απαγορευτική ακόμα και ως συζήτηση. Για αυτούς επιφυλάσσεται μόνο η αρένα της αγοράς εργασίας χωρίς δικαιώματα και ο «Καιάδας» της υποβαθμισμένης τεχνικής εκπαίδευσης με τις απλήρωτες ώρες μαθητείας. Δεν είναι καθόλου τυχαία τα δημοσιεύματα που έσπευσαν να μιλήσουν για το κίνημα «δεν δίνω πανελλαδικές» και ότι «φτάσαμε στο τέλος των πανελλαδικών εξετάσεων» (άρθρο στο «Βήμα» στις 13-6-2024).

Εμείς, οι γονείς και εκπαιδευτικοί αυτών των παιδιών, μπορεί να είμαστε κουρασμένοι, αλλά δεν είμαστε «τσακισμένοι».

Είμαστε εξοργισμένοι, θα παραμείνουμε στο πλευρό των παιδιών μας και θα μας βρουν απέναντι όλοι αυτοί που θέλουν να καθορίσουν το μέλλον μας χωρίς εμάς.

• Να καταργηθεί η ΕΒΕ και η Τράπεζα Θεμάτων
• Να μην ισχύσει Εθνικό Απολυτήριο και οι τέσσερις πανελλαδικές που το συνοδεύουν
• Αύξηση του αριθμού των εισακτέων
• Δωρεάν Δημόσια Παιδεία - Κάτω τα ιδιωτικά πανεπιστήμια      

Γιάννα Αντωνιάδη
Αγγελική Ζάχαρη
Όλγα Πετρούλια

Για τον Στάθη μας.

 Πριν λίγες μέρες έφυγε απ’ τη ζωή ο σύντροφος μας ο Στάθης.

Γράφτηκαν πολλά για το στίγμα που άφησε εκεί που έζησε και έδρασε, από την αγαπημένη του Χαραυγή ,στις πιάτσες των οικοδόμων της Ομόνοιας, τις διαδηλώσεις, τους μικρούς και μεγάλους αγώνες του λαου. «Αγκιτάτορας από κούνια» έκανε πενηνταράκια την άποψη του και προσπαθούσε να πείσει το λαό, για το δίκο του αγώνα και τις επανάστασης.

 Παρόλο που η «ζωή» στάθηκε πολύ σκληρή μαζί του, άντεξε όλες τις δυσκολίες χωρίς να χάσει την πίστη του στον λαό και τη δύναμη του να αλλάξει τον κόσμο. 

Τρυφερός αλλά αποφασιστικός όπως μόνο λίγοι κομμουνιστές μπορούν να είναι…

 Όσοι τον ζήσαμε και παλέψαμε μαζί του θα θυμόμαστε για πάντα την υψωμένη γροθιά και το χαμόγελο του.

Θα είναι για μας Αθάνατος,παρών στους αγώνες του σήμερα για να φωτίσουν τους αγώνες του αύριο!

Καλο κατευόδιο σύντροφε.

ΝΖ