Οι λέξεις «τραγικό», «καταστροφή»
δεν αρκούν για να περιγράψουν την κατάσταση μετά τις πλημμύρες στη Θεσσαλία.
Ένας απέραντος κάμπος έγινε λίμνη. Ολόκληρα χωριά είτε παρασύρθηκαν από τα
ορμητικά νερά των χειμάρρων, είτε θάφτηκαν κάτω από τόνους νερού. Χιλιάδες
νεκρά ζώα, χιλιάδες καλλιέργειες κατεστραμμένες. Μέρες ολόκληρες χωρίς πόσιμο
νερό και ρεύμα, μ ένα λιμνάζων «υγρό» το οποίο έχει τα πάντα μέσα. Από φάρμακα
και απορρυπαντικά, έως μικρόβια. Και μαζί με τα νερά θάφτηκαν και οι ζωές
χιλιάδων κατοίκων της περιοχής.Μαθητές χωρίς σχολεία, χωρίς
βιβλία και εκπαιδευτικοί χωρίς τάξεις. Άνθρωποι που είχαν ένα μεροκάματο από
την κτηνοτροφία ή την γεωργία, ένα σπίτι που δεν το χρωστούσαν σε τράπεζα,
έχασαν τα πάντα σε μια μέρα. Έγιναν πρόσφυγες στην ίδια τους τη χώρα και ίσως
και εσωτερικοί ή εξωτερικοί μετανάστες
ένα επόμενο διάστημα. Γιατί αυτή η πλημμύρα ήταν η αρχή μια γενικευμένης
καταστροφής, τα απόνερα της οποίας θα τα βιώνουν οι ντόπιοι κάτοικοι, αλλά και
ο λαός όλης της χώρας για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Μάταια προσπαθεί το σύστημα να
αποποιηθεί την ευθύνη του με το να τονίζουν επανειλημμένα οι εκφραστές του και
τα ΜΜ παραπληροφόρησης, τον «τεράστιο όγκο νερού» που έπεσε στην περιοχή και
την κλιματική αλλαγή (ποια ακριβώς κλιματική αλλαγή άραγε και ποιος ευθύνεται
γι αυτήν, εάν υπάρχει). «Ήταν στραβό το κλίμα, το φαγε και ο γάιδαρος», λέει
μια λαϊκή παροιμία.
Θα μπορούσε κανείς να περιγράψει
αναλυτικά τα αίτια που οδήγησαν σε μια τέτοια τραγωδία μιλώντας για το έργο της
τοπικής αυτοδιοίκησης, για τα περίφημα «Περιφερειακά Επιχειρησιακά Προγράμματα»
τα οποία χρηματοδοτούνται από τα λεγόμενα «ΕΣΠΑ» και τα οποία αφορούν την
εκπόνηση «περιβαλλοντικών προγραμμάτων», την «διαχείριση της κλιματικής
αλλαγής», την «αντιμετώπιση καταστροφών» κ.α..
Μιας
τοπικής αυτοδιοίκησης, που μόνο «τοπική» και μόνο «αυτοδιοίκηση»
δεν είναι. Εξαρτημένη από ΕΕ και
ιμπεριαλιστές, εφαρμόζει την πολιτική της καταπίεσης, εκμετάλλευσης,
μεγιστοποίησης του κέρδους της ντόπιας άρχουσας τάξης, καταστρέφοντας δάση για ανεμογεννήτριες,
ελεύθερους χώρους για εμπορικά κέντρα, μπαζώματος ρεμάτων για οικόπεδα ,
κλείνοντας παραλίες με ομπρέλες, παραχωρώντας ολόκληρες υπηρεσίες σε ιδιώτες μέσω
των ΣΔΙΤ.
Δεν
χρειάζεται όμως αναλυτική περιγραφή! Αρκεί μια λέξη: ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ!
Αδιαφορία για το λαό, για το
περιβάλλον, εάν δεν πρόκειται να του αποφέρουν κέρδος. Κανένα μέτρο πρόληψης,
γιατί «κοστίζει». Κάθε καταστροφή και μα νέα ευκαιρία για το κεφάλαιο.
Αυτή είναι η πραγματικότητα που πρέπει ν αντιμετωπίσει ο λαός. Η οργή,
η αγανάκτηση και η απελπισία ξεχειλίζουν. Δεν αρκεί όμως για να του δώσει
καύσιμα να συνεχίσει, εάν αυτή η οργή δεν μετουσιωθεί σε διεκδίκηση για το δικαίωμα
στη ζωή. Εάν η αγανάκτηση δεν μετατραπεί σε διεκδίκηση πραγματικών και
καθολικών αποζημιώσεων από τις πλημμύρες, καθώς και πραγματικών μέσων
προστασίας από τέτοιες καταστροφές. Εάν η απελπισία δεν μετατραπεί σε όραμα για
μια άλλη κοινωνία…
B.T.
